بررسي نقش پزشكان مهاجر عصر صفويه به هند در گسترش زبان و فرهنگ فارسي بر اساس نظريه شخصيت خودشكوفايي

مهاجرت در زندگي بشر يكي از عوامل مهم تاثير متقابل فرهنگ‌ها در يكديگر مي باشد. ميزان تاثير هريك از فرهنگها بسته به شخصيت مهاجران و مهمان پذيران دارد. درايران عصر صفويه گروه هاي بسياري از ايرانيان به هند مهاجرت كردند كه با توجه به درجه علمي و تخصص خوددر گسترش فرهنگ و زبان فارسي در آن سرزمين نقش داشته اند. پزشكان به عنوان قشري حكيم و باسواد يكي از بزرگترين گروه هاي علمي مهاجر به اين سرزمين بوده اند.. اين پِژوهش بر آن است تا با تاسي از نظر روانشناسان انسان گرا در خصوص انسان خود شكوفا ميزان تاثير پزشكان مهاجر ايراني در آن سرزمين را درحيطه گسترش زبان فارسي بيان نمايد. انسانهاي خود شكوفا داراي خصايصي مانند شناخت چالش هاي زندگي و سعي در درمان مشكلات با نگاهي واقع گرايانه عدم تاثير پذيري از ديگر فرهنگها، تلاش براي بر جا گذاشتن اثري ماندگار از موثرترين عوامل تاثير گذار مي باشند. روش تحقيق بر پايه كتابخانه اي و اسنادي مي باشد. اميد است تا نگاهي تازه به ديگر مهاجران متخصص در حوزه‌هاي معماري، صنايع، فرهنگ و...گشوده شود.باشد تا راه هاي تازه تري جهت گسترش زبان فارسي و كاربرد آن در ميان ايرانيان مقيم ديگر كشورها در اين عصربوجود آيد