تحليل زباني و بلاغي صفت در اشعار قيصر امين پور

صفت يكي اقسام كلمه در دستور زبان فارسي است كه ويژگي هاي را به اسم يا گروه اسمي (موصوف) نسبت مي‌دهد. صفت به دليل ايفاي نقش فرعي (وابستة اسم يا گروه اسمي) در ساختمان جمله و منعطف بودن كاربردش، عنصر مناسبي براي دخل و تصرف شاعرانه در زبان است. اين گفتار به بررسي كاركرد زباني و بلاغي صفت در مجموعه اشعار قيصر امين پور مي-پردازد. فرضية پژوهش پيش رو اين است كه كاربرد صفت در شعر امين پور به دو بخش زباني (عادي) و ادبي (هنري) قابل تقسيم است؛ نوآوري شاعر در كاركرد هنري صفت جلوه بيشتري دارد و زمينه ساز ادبيت متن شده است. نگارندگان براي آزمودن فرضيه ها صفات بياني اشعار امين پور را به روش استقراي ناقص استخراج كرده سپس كاربرد زباني و هنري صفات (دستوري و بلاغي) را در اشعار امين پور به شيوة توصيفي ـ تحليلي بررسي كرده اند. نتيجه پژوهش نشان مي دهد كه امين پور با كاربرد زباني و هنري انواع صفات در شعر خويش ضمن خروج از هنجار زبان عادي و روزمره به برجسته سازي در زبان دست زده است و با استفاده از «صفات هنري» در محور بلاغي توانسته است آرايه هايي مانند پارادوكس، ايهام، تشبيه و استعاره و .... را در شعر خويش نمود ببخشد. در برخي از اشعار امين پور، صفات نقش مهمي در فضاسازي و تصويرپردازي دارند و در انتقال عواطف و احساسات شاعر و همچنين لحن او كارآمد جلوه مي كنند.