جلوه‌هاي اسطوره‌ي باروري در حماسه‌هاي فارسي رامايانا

رامايانا، كهن ترين حماسة هندي است كه توسط والميكي به زبان سنسكريت بين قرون 5 تا 3 قبل از ميلاد سروده شده و بعدها به صورت منظوم و منثور به زبان فارسي برگردانده شده است. مضمون باروري از مهمترين ويژگي هاي اساطير كهن است كه جلوه هاي آن در نسخه هاي چهارگانة رامايانا از چَندَرمن كايته، ملّا مسيح پاني‌پتي و گِردهِرداس با استناد به نسخة منثور فارسي رامايانا نوشتة اَمَرسينگ، يافت مي شود. درنتيجه كاربرد مظاهر ايزد نباتي و توجه پديدآورندگان حماسه هاي فارسي رامايانا در پرداختن به بن مايه هاي اين مفهوم اسطوره‌اي، در ترجمه هاي رامايانا نيازمند بررسي و واكاوي است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه رام ايزد نباتي در كنار سيتا الهة باروري اسطورة هند از خويشكاري مشتركي، به نام بركت‌بخشي برخوردارند. در اين ميان، مسيح پاني‌پتي در سرودة خويش بيشتر به سرشت بارورانة سيتا توجّه كرده است. مترجم حماسة منثور فارسي رامايانا نيز به ويژگي حاصلخيزي رام، روي خوش نشان داده و آن را به عرصة كلمات و عبارات كشانده است. در اين پژوهش كه به روش كتابخانه اي انجام مي گيرد، ابتدا مقدماتي دربارة اساطير نباتي و پيشينة آن مطرح مي شود، سپس جلوه هاي اين گونة اساطيري از درون آثار مذكور استخراج و بررسي مي گردد.