كاربرد GIS در مديريت مناطق ساحلي كشور

امروزه اهميت استفاده از سامانه هاي اطلاعات جغرافيايي(GIS) در تحقيقات بنيادين و علمي و همچنين مديريت سيستم هاي اداري و اجتماعي بر كسي پوشيده نيست. زمان بر و دشوار بودن روش هاي دستي و سنتي جمع آوري اطلاعات و مشكل نگهداري و تجزيه و تحليل آنها، باعث شده است كه رغبت محققين به استفاده از سامانه هاي اطلاعات جغرافيايي روز به روز افزون تر شود. يكي از مواردي كه با استفاده از سامانه هاي اطلاعات جغرافيايي بررسي و مديريت مي شود مناطق ساحلي كشورهايي است كه از اين موهبت برخوردارند. مناطق ساحلي كشور، به تعبيري مناطقي كه نيروهاي خشكي و دريايي در آنها در حال تعامل هستند. جايگاه فعاليت هاي مختلف بازرگاني، كشاورزي، شيلاتي و نظامي بوده و بيش از 10 ميليون نفر از جمعيت كشور را در خود جاي داده اند. عرض مناطق ساحلي كشور از حدود 80 كيلومتر در منطقه خورموسي تا چند ده متر در برخي سواحل ماسه اي و پر شيب سيستان و بلوچستان و همچنين نوشهر، رامسر و آستارا تغيير مي كند. بروز هر گونه تغييرات كوتاه مدت و بلند مدت مي تواند سيماي اين مناطق را تغيير داده و خسارات احتمالي جبران ناپذيري را به بار آورد. بررسي نرخ اين تغييرات و عوامل بوجود آورنده آن مي تواند نقش بسزايي در كاهش خسارات و تلفات احتمالي و همچنين مديريت بهينه مناطق ساحلي ، ايفا نمايد. علاوه بر اين به علت زمان بر و دشوار بودن سيستم هاي قديمي و دستي و پر هزينه بودن پيمايش هاي ميداني، باعث شده است كه كاربران و مجريان اين برنامه ها است اطلاعات جغرافيايي را به عنوان جايگزين دقيق و راحت تر در دستور كار برنامه هاي اجرايي خود قرار دهند. در اين مقاله با استفاده از اين نرم افزارها تغييرات خطوط ساحلي در بازه زماني 37 ساله و بين سالهاي 1369 تا 1383 و براي بخشي از سواحل استان مازندران (منطقه علمده) بررسي شده است و در نهايت نقشه هاي فرسايش و رسوب گذاري منطقه كه حاكي از نواحي داراي بيشترين و كمترين تغييرات مي باشد، شناسايي و مشخص گرديده اند. با بررسي اين موارد بهترين نواحي را براي احداث سازه هاي ساحلي مي توان تعيين نمود.