زيبايي‌ شناسي ديباچه‌ي تاريخ وصاف

كتاب «تجزيه الامصار و تزجيه الاعصار» تأليف عبدالله شيرازي، ملقب به وصّاف الحضره است؛ كه به «تاريخ وصّاف» شهرت يافته است. اين كتاب كه در پنج جلد وقايع سال هاي 654 تا 727 (ه.ق) را با نثري مصنوع و متكلّف مورد بررسي و تحليل قرار داده، از جمله ي مهم ترين متون ادبي تاريخي ايران است. دشواري هاي نثرمصنوع و متكلّف اين كتاب به علّت پرداختن بيش از حد نويسنده به آرايش هاي كلام و زيبايي در سخن، تا حدي آن را از انتقال معنا و مقصود كلام به خواننده بازداشته و او را از درك زيبايي هاي كلام و تناسبات لفظي و معنايي سخن خويش محروم ساخته است. اين مقاله بر آن است تا نمونه¬هايي از زيبايي هاي ادبي ديباچه اين كتاب ادبي- تاريخي را ارائه نمايد تا خوانندگانِ اين متن را با ديدي مثبت به ادامه خوانش دعوت نمايد. با اندكي توجّه و دقّت در فهم اين متن، خواننده در وراي ظاهر خشك و بي روح انواع لغات و اصطلاحات آن به زيبايي هايي هرچند ناچيز امّا بي نظير دست مي يابد و لذّتي كه از اين كنكاش ذهني حاصل مي كند او را به ادامه خواندن متن سوق مي دهد.