سمبليسم اجتماعي در اشعار نصرت رحماني با توجه به مجموعه هاي كوچ، كوير و ميعاد در لجن

سمبليسم در شعر معاصر يك جريان تازه است. اين حركت تقريبا با ققنوس نيما آغاز شده است و با شاعران پيرو نيما از جمله اخوان، سپهري و شاملو و... تدوام پيدا كرده است. نصرت رحماني اگر چه به عنوان شاعري رئاليست مطرح شده است، اما گاه انديشه ورزيهاي اجتماعي توام با مفاهيم نمادگرايي نيز در اشعارش به چشم مي خورد. به هر شكل اين پژوهش كه به روش تحليلي و توصيفي انجام شده است، به بررسي و تحليل برخي نمادهاي اجتماعي در مجموعه هاي ميعاد در لجن و كوچ و كوير پرداخته است. نتايج حاصل از اين پژوهش بيانگر آن است كه زبان شعري نصرت بسيار محكم و در عين حال جامعه گرايانه و اجتماعي است. او بسياري از ناملايمات اجتماعي و هنجارشكني هاي اخلاقي را در اشعارش به صراحت بيان مي كند. نصرت خود را شاعري چندان سياسي و اجتماعي نمي داند اما در سروده هايش خود آگاه و ناخودآگاه به اين بسترها ورود مي كند و با كشفيات خلاقانه ي خود بسياري از معاصران را به شگفتي وا مي دارد.