اثر روش هاي خاك ورزي حفاظتي، كاشت و آبياري بر راندمان مصرف آب و عملكرد گندم در شمال اهواز

يكي ار عوامل مؤثر بر افزايش عملكرد محصولات كشاورزي انتخاب سيستم هاي خاك ورزي و كاشت مناسب براي هر محصول و منطقه مي باشد. كشور ايران در ناحيه خشك و نيم هخشك قرار دارد و بحران آب به عنوان يكي از عوامل محدودكننده در كشاورزي به شمار م يرود. به منظور بررسي اثر روش هاي خاك ورزي و كاشت حقاظتي بر كارايي مصرف آب و عملكرد گندم در سال زراعي 1387 آزمايش در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه كشاورزي و منابع طبيعي رامين خوزستان انجام شد. اين طرح به صورت كر تهاي خردشده در قالب بلوك هاي كامل تصادفي در سه تكرار اجرا گرديد. تيمارهاي خاك ورزي شامل ك مخاك ورزي (يك بار چيزل پكر)، كم خاك ورزي (دو بار چيزل پكر)، ب يخاك ورزي و خاك ورزي مرسوم (گاوآهن برگرداندار و دو بار ديسك) بود. در كرت هاي اصلي و تيمارهاي كاشت شامل، كاشت روي پشته 60 سانتيمتر، كاشت روي پشته 75 سانتيمتر و كاشت مسطح بوده كه در كرتهاي فرعي قرار داشتند. نتايج نشان داد اثر خاك ورزي و كاشت بر مصرف آب (01/00>P) معني دار شده است. روش بي خاك ورزي با 19/5 ليتر بر متر مربع كمترين ميزان را داشته و در روش هاي كاشت، روش جوي و پشته 60 سانتي متري با 25/90 ليتر بر متر مربع كمترين ميزان مصرف آب را نشان داد. بي خاك ورزي داراي بيشترين كارايي مصرف آب با 1/67 كيلوگرم بر متر مكعب اندازه گيري شد. خاك ورزي مرسوم با 1/47 ،چيزل يكبار 38/1 و چيزل دوبار 1/32 كيلوگرم بر متر مكعب مي باشد. در عملكرد گندم بين تيمارهاي خاك ورزي و كاشت هيچ اختلاف معني داري مشاهده نگرديد. در عين حال عملكرد دانه در خاكورزي مرسوم به مقدار 5657 كيلوگرم بر هكتار بيشترين ميزان را بين روشهاي خاكورزي داشته است. همچنين در روش هاي كاشت، روش مسطح با 6510 كيلوگرم در هكتار بيشترين عملكرد را به خود اختصاص داد.