معماري پايدار (سازگار با اقليم) و عوامل موثر بر آن

طراحان بناهاي سنتي دراين سر زمين، با قدرت تفكر و شناخت محيط پيراموني،خالق بناهاي منحصر به فردي بوده اند كه در آن ها افزون بر زيبايي به سودمندي و كاركرد پايدار درمقابل اوضاع نامساعد محيطي نيز توجه مي شد.اين موضوع در شهرسازي قديم ايران نيز مورد توجه بوده، چنان كه مكان يابي شهر،چگونگي قرار گيري بناها با توجه به جهت تابش نور خورشيد و باد غالب،جهت گسترش شهر، جهت و نوع شكل گيري گذرها و موقعيت ميدان هاي شهر براي هدايت هوا در گذرها و بازارها و خانه ها،همه و همه با توجه به اقليم جفرافيايي مورد نظر و با دقت فراوان شكل گرفته اند.معماري هنريست كه نمي تواندخود را از وضعيت و ويژگي هاي بافت پيرامون (طبيعي و مصنوعي)جدا سازد، چرا كه هر مكان ويژگي هاي خاص خود را دارد و پاسخ هايي منحصر به فرد نيز مي طلبد.طراحان شهرهاي سنتي ايراني نيز به اين عوامل بي توجه نبوده اند و تمام تلاش خود را به كار بسته اند تا با هنرمندي هر چه تمام تر، هماهنگي لازم را ميان طبيعت منطقه و بناهاي شهر به وجود آورند و در اين راستا به نحوي شايسته توانسته اند از انرژي پايدار طبيعت همچون نور، باد و…، وعناصر اصلي مانند آب، خاك و گياه به بهترين شيوه بهره برداري كنند و آن ها را تحت كنترل خود گيرند. اين نوشتار بر آن است كه به اختصار به معرفي تكنيك هاي هم خوان سازي و چگونگي شكل گيري عناصر ويژهي معمار يا اقليم گرم و خشك بپردازد، و تا جاي ممكن نمونه هاي موجود اين رويكرد در معماري را معرفي نمايد.