نقد تطبيقي مضامين حبسيات مسعود سعد سلمان و احمد صافي النجفي

امروزه حبسيه سرايي اهميت خاصي در ادبيات ايران و جهان پيدا كرده است. زنداني شدن شاعران و اديبان در طول تاريخ موجب خلق آثاري شده كه به حبسيه معروف شده اند. اين آثار در جايگاه خود قابل تامل هستند. در اين پژوهش از ميان شاعران حبسيه سرا، مسعود سعد سلمان(قرن ششم) از ايران زمين و احمد الصافي النجفي(معاصر) از سرزمين عراق با دو فرهنگ و دو دورۀ زماني متفاوت از زبان فارسي و عربي انتخاب شده اند و نكات اشتراك و افتراق ميان حبسيات اين دو شاعر به شكل تطبيقي و به روش توصيفي- تحليلي بررسي شده است. ازجمله بن مايه هاي مشترك درسروده هاي اين دو شاعر، تناقض گويي در وصف زندان، توصيف زندانبان، مفاخره و خودستايي در زندان و اميد به رهايي از بند زندان است. بيان علل حبس اين دو شاعر به يكساني در محتواي شعري رسيده اما لايه هاي ظاهري شعري و بافت كلام آن ها با توجه به موقعيت زماني و اجتماعي شان متفاوت است.