نقد و بررسي«بهمن نامه» از منظر ادب عامه

بهمن نامه يكي از بشكوه ترين منظومه هاي پهلواني پس از شاهنامه است كه ايران شاه/شان ابن ابي الخير در اواخر سده ي پنجم سروده است. در اين جستار كوشش شده است كه اين منظومه ي از منظر ادب عامه واكاوي گردد و شاخصه هاي بنيادين ادب عامه در آن استخراج گردد. در فرجام روشن شد كه بهمن نامه يكي از گنجينه هاي غني تبلور شاخصه هاي ادب عامه است كه بن مايه هايي چون تبلور مثل ها،خواب و رؤيا،مهريه، مذمت زن، دستاويز، مشايعت عروس، آذين بستن شهر و شاباش، پاي رنج، پوشيدن لباس مبدل، آداب سفره و مهمان، نُقل شاه، شاخ نرگس به دست برنشستن شاه، آداب شراب و شمامه، شستن دست بعد از شراب، بستن زخم با سرگين اسپ، شير سگ خوردن،سگ خواندن دشمن، بخت و سرنوشت، نهان كردن انگشتري در نامه، حرير سپيد پوشيدن و به استقبال مرگ رفتن، تفال بد و كشته شدن اسپ، جنگ افزارها و تاكتيك هاي عاميانه در جنگ، به اسپ بستن و كشتن، كاربرد الفاظ عاميانه، پيش بيني و طالع بيني، تعقيب شكار، آيين سوگ، داروي هوش بر، داروي نوش، زير جامه سلاح پوشيدن، اسامي عاميانه، آداب بار، موجودات شگرف،، مشك گربه، طلسم گشايي، آينده نگري درگذشتگان، مروا و مرغوا، تغيير چهره، جادوگري، طلسم گشايي نام خداوند و آيين تاج گذاري اشاره كرد.