نقش فضاي باز، طبيعت و منظر در ارتقا كيفيت آموزشي مدارس (تحليل كاركردي نظريه بازسازي تمركز ذهني در معماري منظر)

در راستاي تحقيقات صورت گرفته در رابطه با تأثيرات طبيعت بر بهبود روند آموزشي و نقش آرامبخش ارتباط باطبيعت بر جسم و روان آدمي، بررسي كيفيت تعامل با طبيعت در مكانهاي آموزشي ضروري به نظر مي رسد. درشرايط فعلي كشورمان حياط مدرسه به عنوان مكاني جداي از بناي مدرسه مدنظر قرار مي گيرد و بستري منسجم وهماهنگ با فضاهاي بسته در محيط آموزشي را ايجاد نمي كند اين در حالي است كه در بسياري از كشورهاي دنياحياط مدرسه به مثابه عنصري مكمل در برنامه آموزشي و پرورشي مورد توجه قرار مي گيرد. در حال حاضر توجهبه نقش آموزشي حياط مدارس و بررسي كيفيت هاي مرتبط با آن از جايگاه ويژه اي در سياست هاي آموزشيكشورها برخوردار است. در اين راستا ابتدا به بررسي تأثيرات رابطه انسان با طبيعت، نقش و جايگاه طبيعت و منظردر محيط هاي آموزشي و سپس به بررسي يكي از نظريه هاي معماري منظر مرتبط با اين موضوع (نظريه بازسازيتمركز ذهني) پرداخته شده است. نتايج به دست آمده حاكي از آن است كه با شناسايي مولفه هاي نظريه بازسازيتمركز ذهني در محيط هاي آموزشي و تقويت آنها ميتوان از فضاي باز و حياط مدارس و محيط هاي آموزشي بهعنوان فضايي مكمل و همگام با فضاهاي بسته آموزشي و در جهت تقويت قدرت تمركز و يادگيري دانش آموزان بهره گرفت.