ايجاد حس تعلق خاطر كودكان به فضاي بازي در محله و تأثير آن در توسعه پايدار شهري

با ورود تكنولوژي حاصل از انقلاب صنعتي به داخل كشور، مي توان شاهد ساخت و سازهاي بدون توجه به معماري بومي منطقه بود كه از نتايج آن از هم گسستن تار و پود بافت كهن شهري مي باشد. در اين ميان به نظر مي رسد محله و سلسله مراتب تشكيل دهنده بافت آن، مفهوم سنتي خود را از دست دادهاند. از جمله تأثيرات منفي اينتغيير مفهوم را ميتوان در كاهش ميزان حضور ساكنين به خصوص كودكان و حس تعلق آنان به فضاهاي جمعي محله مشاهده كرد. ارتقاي كيفيت اين فضاها، با بكارگيري اصول معماري پايدار مي تواند در سلامت و رشد قواي جسمي، تقويت تعاملات اجتماعي و حتي رشد خلاقيت كودكان مؤثر باشد. لذا با توجه به مطالب ذكر شده اينسئوال مطرح ميشود كه چگونه ميتوان به طراحي محله پايدار، به لحاظ كالبدي، همت گمارد و تأثير متقابل آندر ايجاد حس تعلق كودك به حضور در فضاهاي بازي و جمعي محله چگونه مي باشد. نوع تحقيق توصيفي وتحليلي است كه در اين راستا با استفاده از روش تحقيق تحليل محتوا، علاوه بر برخي مطالعات در حوزه معماريپايداري، با تكيه بر پرسشنامه، مشاهده و مصاحبه نتايج نهايي استنتاج شده اند. در پايان، معيارهاي فضاي بازي براي دستيابي به محله پايدار ارائه شده است تا از طريق راهكارها و سياست هاي پيشنهادي، حس تعلق كودكان به فضاي بازي نيز افزايش يابد.