ارزيابي پايداري شهري در بافت هاي روستايي مياندوآب

شهرها به عنوان يك سيستم به واسطه كمك به تأمين اهداف انساني تداوم يافته اند . اگرچه شهر داراي يكقدمت بيش از ده هزار ساله در تاريخ مي باشد، اما تنها در دويست سال اخير است كه شهرها به عنوان بارزترينويژگي انسان و جمعيت بشري نمود پيدا كرده اند. شهرها به عنوان عامل اصلي ايجاد كننده ناپايداري در جهانبه شمار مي روند و در واقع، پايداري شهري و پايداري جهاني هر دو به مفهومي واحد هستند. بر اين اساس باتوجه به پيچيدگي ذاتي شهرها و ابعاد مختلف تاثير گذاري آنها، شناخت عوامل اصلي و كليدي در جهتدستيابي به پايداري شهري ضروري به نظر مي رسد. هدف از اين مطالعه بررسي ميزان رضايتمندي شهرونداناز سرزندگي و پايداري محيط زندگي خود در بافت هاي روستايي شهر مياندوآب است. نوع مطالعه تحليلي -توصيفي بوده و از آزمون هاي آماري نظير مان ويت ني، كروسكال واليس، پيرسون، خي دو و مقايسه نسبتبي نوميال استفاده شده است. نتايج نشان داد كه هيچكدام از مناطق مورد بررسي از سرزندگي و پايداريمحيط زندگي خود رضايت ندارند. ميانگين رتبه اي ميزان رضايت از پايداري شهري در مياندوآب در بافتروستايي بيشترين ميزان رضايت مربوط به كوي وكيل كندي است. بررسي ميزان رضايت اعلام شده از سويشهروندان در بافت روستايي مشخص مي كند كه روند توسعه كالبدي-فضايي شهر مياندوآب با سنجه هايپايداري شهري متناسب نيست.