مساله مكان يابي در شبكه حمل و نقل شهري با در نظر گرفتن قابليت اطمينان در جهت افزايش پايايي سيستم حمل و نقل (مطالعه موردي: شهر تهران)

امروزه با توسعه فضاي شهري به طبع حمل و نقل در اين فضا افزايش يافته است و بهره گيري از ابزار هاي مختلف براي رسيدن به مقصد و آن هم حركت از كوتاهترين و مناسب ترين مسيري كه در آن اختلالي بوجودنيايد، به يك ضرورت تبديل شده است. مساله مكان يابي هاب يكي از مباحث علمي است كه پاسخگوي برخياز نيازهاي حمل ونقل شهري در چند دهه اخير بوده است. از اينرو در جهت توسعه ادبيات اين مقاله با تركيبمفاهيم قابليت اطمينان در صدد آمده است تا رويكرد اين مسائل را در جهت افزايش پايايي سيستم حمل ونقل سوق دهد. به طور كه مسير هاي ارتباطي در شبكه از ميان مسير هاي انتخاب گردند كه اختلال در آنهاحداقل است. بنابراين اين مقاله يك مدل رياضي براي مساله مكان يابي p- هاب ميانه مطمئن در شبكه حمل و نقل شهري با رويكرد چند تخصيصي ارائه مي كند. مدل سازي مقاله با رويكردي دو جانبه به دنبال بهينهسازي همزمان حداكثر كردن مجموع كل قابليت اطمينان مسيريابي و افزايش تعداد مراكز تقاضايي كه خدمت خود را بدون اختلال دريافت مي نمايند.