تاثير روش خاك ورزي، نوع رديفكار و سرعت پيشروي بر شاخص دقت در كاشت ذرت

بوسيله مديريت صحيح ادوات كشاورزي مي توان عمليات مزرعه اي را در زمان كوتاه تر و با دقت بيشتري انجام داد. به منظور مقايسه اثر رو ش هاي تهيه زمين و ناهمواري زمين، نوع و سرعت پيشروي كارنده بر كيفيت كشت ذرت، تحقيقي انجام گرفت. اين تحقيق به روش بلوك هاي كامل تصادفي در قالب طرح كرت هاي دو بار خرد شده و در سه تكرار اجرا شد. كرت هاي اصلي روش هاي مختلف خاك ورزي شامل: 1- گاوآهن برگردان دار+ يك بار ديسك T1 گاوآهن برگردان دار + دوبار ديسك T2گاوآهن برگردان دار+ دوبار ديسك+ ماله T3 كرت هاي فرعي نوع كارنده شامل: 1- رديف كار مكانيكيP1) و 2- رديف كار نئوماتيكP2و كرت هاي فرعي فرعي سرعت پيشروي كارنده شامل: 4كيلومتر در ساعتS1 و 5/5 كيلومتر در ساعت S2 و 3-7 كيلومتر در ساعت S3 بود. پارامترهاي اندازه گيري شامل ميانگين فاصله كاشت، انحراف معيار فاصله دانه ها، شاخص نكاشت، تك كاشت،كاشت چندتايي و دقت كشت بودند. تجزيه واريانس داده ها نشان داد كه ميزان ناهمواري زمين و تعداد ديسك زني و نوع رديف كار تاثيري بر هيچكدام از شاخص هاي مرتبط با دقت كشت نداشتند ولي سرعت پيشروي رديف كار و همچنين اثر متقابل آن با نوع رديف كار بر تمامي شاخص ها موثر بودند. مقايسه ميانگين داده ها نشان داد كه مناسب ترين سرعت پيشروي رديف كار 5/5 كيلومتر بر ساعت بود. در سرعت هاي پيشروي بالا ( 7 كيلومتر بر ساعت)، ميزان ميانگين فاصله دانه ها، انحراف معيار فاصله ها و شاخص نكاشت به طور معني داري افزايش و شاخص تك كاشت، چندكاشتي و دقت كاشت نيز به طور معني داري كاهش يافت. از نظر شاخص تك كاشت، رديف كار نئوماتيك نسبت به نوع مكانيكي حساسيت بيشتري داشت و نياز به درگيري بيشتر چرخ ها با خاك به منظور بالا بردن اين شاخص محسوس بود.