بررسي تطبيقي هندسه گل آفتابگردان بر هندسه كاربندي معماري ايراني (با رويكرد بايونيك)

بشر از ابتداي تاريخ تاكنون براي طراحي و ساخت مكان ها و وسايل مورد نياز خود از طبيعت الهام گرفته است. در سال 1959 با تلفيق دو واژه «بيولوژي» و «تكنيك»، علم «بايونيك» يا «زيست فني» به عنوان دانشي كه مسايل فني را از راه هاي زيستي حل مي كند، بنانهاده شد. پس از آن به دنبال بحران هاي زيست محيطي، بهره گيري از طبيعت در طراحي معماري، هم به لحاظ عملكردي و هم به لحاظ فرمي، مورد استقبلا واقع گشت. يكي از اهداف معماري بايونيك روح بخشيدن به ساختمان است. مهمترين مسئله، براي معماري بايونيك آن است كه ساختمان بتواند زنده بودن خود را القاء كند. از طرفي استفاده از ترسيمات هندسه، اصول ايستايي و مقياس انساني، برخوردار بوده و همواره هندسه راهنماي معماران در تأمين تناسبات بوده است. در اين ميان كاربندي به عنوان دستاورد هندسه و تناسبات از ديرباز در معماري ايراني از جايگاهي ويژه برخوردار بوده است. فرضيه نگارندگان اين است كه هندسه گل آفتابگردان داراي قرابت هايي با هندسه كاربندي ويژه برخوردار بوده است. فرضيه نگارندگان اين است كه هندسه گل آفتابگردان داراي قرابت هايي با هندسه كاربندي معماري ايراني است. به بياني ديگر معماري ايراني داراي اصولي منطبق با معماري بايونيك است و از آنجا كه هر جاندار كنوني در علم بايونيك داراي چندين سال تكامل است. اين خود مي تواند دليل ديگري بر ماندگاري با هندسه كاربندي معماري ايراني است. به بياني ديگر معماري ايراني داراي اصولي منطبق با معماري بايونيك است و از آنجا كه هر جاندار كنوني در علم بايونيك داراي چندين سال تكامل است. اين خود مي تواند دليل ديگري بر ماندگاري معماري ايراني در طي قرن ها باشد. از اين رو با بررسي شكل ظاهري گل آفتابگردان و كشف تناسبات موجود در آن، به ارتباط آن با هندسه معماري ايراني و كاربندي پرداخته مي شود و با معرفي ويزگي هاي خاص اين موجود، ايده اي نو براي طراحي در حوزه بايونيك به معماران ارائه مي گردد. روش تحقيق در اين پژوهش استفاده از راهبرد توصيفي- تحليلي مي باشد.