بتن خودسنج در سازه هاي هوشمند

بتن يكي از پر استفاده ترين مصالح در سرتاسر جهان است كه تاثير مستقيم و قابل مشاهده اي بر منابع جهان، مصرف انرژي و توليد گازهاي گلخانه اي دي اكسيد كربن دارد. اگرچه توليد چسب بتن (به عنوان مثال سيمان و آسفالت) نيازمند انرژي زيادي است، اما توليد بتن و استفاده از آن در مقايسه با ساير مصالح از جمله فلزات، شيشه و پليمر داراي مزيت هاي زيست محيطي بيشتري است. بتن در مقايسه با ساير مواد و مصالح، نيازمند ميزان كمتري مصالح و انرژي است، توليدات مضر كمتري دارد و صدمات كمتري به محيط زيست وارد مي كند. بتن يك انتخاب موثر در ايجاد يك توسعه ي پايدار است. در تحقيقات اخير بتن خودسنج، توسعه ي جديدي در تكنولوژي بتن است. اين مصالح هوشمند و استفاده از آنها در زيرساخت هاي هوشمند مي تواند در مساله ي سلامتي سازه هاي بتني و افزايش طول عمر آنها ما را ياري دهند. بتن خودسنج كه از آن با عنوان هاي بتن ذاتا خودسنج، بتن خود احساس، بتن خودپا، بتن حساس به فشار يا حساس به مقاومت الكتريكي ياد مي شود، با اضافه نمودن برخي فيلرهاي عملگر ( از جمله الياف كربن، نانو الياف كربن، نانولوله هاي كربن، كربن سياه، گرافيت، فولاد سرباه و ...) به بتن معمولي ساخته مي شود و باعث افزايش احساس كرنش، تنش، تركخوردگي و آسيب ديدگي آن مي شود و يا حتي خواص مكانيكي آن را بهبود مي بخشد. بتن معمولي به عنوان يك مصالح سازهاي به خودي خود داراي خواص سنجشي نيست و حضور فيلرهاي عملگر در درون بتن باعث افزايش خاصيت سنجشي و تكرار پذيري آن مي شود.