تأثير پايداري در طراحي اقليمي ساختمان

طي چند دهه اخير، حفظ طبيعت به يكي از بحث برانگيزترين موضوعات تبديل شده است. در اين راستا، گرايش و رويكردهاي متنوعي شكل گرفته، كه هر كدام به نوعي مي كوشند شيوه اي جديد براي حل مشكلات زيست محيطي اخير به دست آورند. در عرصه ي معماري، از مهمترين رويكردهاي موجود پايداري است. هدف از اين مقاله تشخيص معيارهاي طراحي جامع در مراحل مقدماتي فرآيند طراحي و بررسي اصول حاكم بر طراحي پايدار مي باشد. در اصل پايداري مي تواند معاني بسياري را در بر داشته باشد كه از يك هدف اكولوزيكي تا اصولي براي فعاليت هاي مختلف اقتصادي، اجتماعي را شامل مي شود. از اين رو پايداري زماني محقق مي شود كه معماري از نظر اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي پايدار باشد. اين سه موضوع، سه راس مثلث پايداري را تشكيل مي دهند و به يكديگر وابسته هستند در بررسي معيارهاي طراحي بر اساس انرژي پايدار اين معيارها بدين صورت مي باشندف معيار اول مرتبط بودن طراحي با انرژي، معماري دوم غيرفعال بودن طرح ها، معيار سوم مشخص نمودن فرم و آشكار نمودن ارتباط سازماني مشخص، معيار چهارم اثر عمده فرم بر روي ظاهر بنا مي باشد. سازمان دهي عناصر معماري بر اساس ويزگي هاي فرم، مانند شكل، جهت، موقعيت، لبه، فضاي اشغال شده است. طراحي اين دستورالعمل ها مي تواند طراحان را به سوي استفاده بهينه از انرژي سوق دهد.