توپونيمي و جغرافياي تاريخي حلوان

حلوان نام يكي از شهرهاي مهم ايران از اوايل دوره ساساني تا اواخر عصر ايلخاني است. جغرافي نويسان قديم اين شهر را در اقليم چهارم ، در آخرين حد جبال و به عنوان دروازه ي عراق توصيف كرده اند. حلوان در مسير شاهراه اصلي خراسان - بغداد قرار داشت. در دوره ساساني علاوه بر موقعيت تجاري و كشاورزي ممتاز از مراكز نظامي نيز به شمار مي آمد. اين شهر حيات تمدني خود را بعد از وقفه اي نه چندان طولاني بر اثر حملات مسلمانان، دوباره از سر گرفت و اهميت خود را بازيافت. علاوه بر لشكركشي هاي فاتحان و آشوب هاي محلي، سوانح طبيعي از جمله زلزله و بيماري همواره حيات شهر را به مخاطره مي انداخت تا اينكه جغرافي نويسان در اواسط سده هشتم آن را شهري متروك توصيف مي كنند. پژوهش كنوني مي كوشد تا به گونه اي گذرا با طرح مواردي همچون سوانح طبيعي، موقعيت جغرافيايي، بررسي جمعيتي و قومي تاريخ اين شهر را بررسي كند و بفهمد چرا اين شهر زماني آبادان و زماني ديگر ويران شده است.