چالش ها و تجربيات مالزي در صنعتي سازي ساختمان

صنعتي سازي ساختمان مجموعه اي است كه اهدافي شامل حداكثر سازي استفاده از ابزار مكانيكي، رايانه و تجهيزات الكترونيكي، بهينه سازي اقتصادي، استاندارد كردن كيفيت اجزاي ساختمان، پيش ساخته سازي و امكان توليد انبوه و سريع ساختمان را در فرآيندي پيوسته دنبال مي كند. صنعتي سازي ساختمان داراي مزيت هاي قابل توجهي مانند سرعت ساخت بالا، صرفه جويي در نيروي انساني، كاهش دور ريز مصالح، كيفيت بالا، امكان كنترل دقيق، ساخت و نصب ايمن و پاك، عدم تأثيرپذيري از آب و هوا و حفظ سرمايه مي باشد. در مقابل، از معايب آن مي توان ضعف در اتصالات سازه اي، نياز به سرمايه اوليه بسيار بالا، احتياج به نيروي انساني كار آزموده، كارخانه اي با مساحت زياد، مشكلات حمل و نقل قطعات ساخته شده تا كارگاه مقصد و مسائل مربوط به حمل و نصب در مناطق شلوغ و پرجمعيت را برشمرد. تلاش براي صنعتي سازي ساختمان از دهه1960 توسط دولت مالزي شروع شد و با تشكيل هيئت توسعه صنعت ساخت و ساز (CIDB) در سال 1998، اين موضوع به طورجدي تري دنبال شد،نقشه راه صنعتي سازي ساختمان دولت مالزي براي سال هاي 2003 الي2011 و همچنين نقشه راه دوم صنعتي سازي ساختمان براي سال هاي 2011 الي 2015 نشان دهنده عزم جدي آن كشور براي صنعتي كردن فرآيند ساخت و ساز است. علاوه بر اين در سال 2008 تصويب شد كه سهم صنعتي سازي ساختمان در پروژه هاي بخش دولتي نبايد كمتر از 70 درصد باشد. در حال حاضر صنعتي سازي ساختمان در مالزي به طور گسترده اي مورد استفاده قرار مي گيرد و تقريباً به عنوان روش اصلي در ساختمان سازي مورد قبول واقع شده است. در سال هاي اخير، سطح صنعتي سازي مورد استفاده در ساختمان ها از پيش ساخته سازي به استفاده از مكانيزاسيون، اتوماسيون و ربوتيك ارتقا يافته است. با عنايت به اينكه درسال هاي اخير در ايران نيز گام هايي براي استقرار اين روش ساخت برداشته شده است، اين مقاله نگاهي دارد به چالش ها و تجربيات آموخته شده در استقرار سيستم توليد صنعتي ساختمان ها در كشور مالزي كه استفاده از آن براي برنامه ريزان و متصديان صنعت ساختمان راهگشا خواهد بود.