بررسي همپايه سازي شتاب نگاشت ها به روش PGA توسط ركودرهاي با محتواي فركانسي پايين در حالت هاي دور و نزديك گسل

طبيعي ترين روش تحليل سازگار با رفتار فيزيكي سازه ها حين زمين لرزه تحليل غيرخطي تاريخچه زماني مي باشد. اين روش كه به مرور در حال تكامل است با مشكلاتي مواجه است. نحوه درنظر گيري ركودها و همچنين نوع روش همپايه سازي آنها از مواردي است كه مي توان به عنوان معضلات اين روش اشاره كرد. وقتي يك زلزله اتفاق ميافتد، دامنه، فازبندي، محتواي فركانسي وابستگي زيادي به مشخصات منبع (به عنوان مثال بزرگا، مكانيزم گسلش، زاويه قرارگيري گسل نسبت به سايت، وقوع يا عدم وقوع گسيختگي سطحي) و خصوصيات لايه بندي خاك محل ضبط ركورد زلزله دارد. به همين دليل هر زلزله ثبت شده در يك ساختگاه خاص، مشخصه هاي متفاوتي بر حسب دامنه (حداكثر شتاب زمين، PGA و حداكثر سرعت زمين PGV) محتواي فركانسي و فاز امواج ورودي دارد. بدين منظور درنظر گيري معياري جهت انتخاب ركوردها بمنظور دستيابي به نتايج مطلوب دشوار است و لازم است گروهي از ركوردها مورد آزمايش قرار يگيرند. محتواي فركانسي كه ارتباط نزديكي با بزرگاي زلزله (M) و فاصله ساختگاه تا منبع زلزله (R) دارد جزو مهمترين عواملي است كه پاسخ غيرخطي سازه ها را تحت تأثير قرار مي دهد. استفاده از پارامترهاي اوج حركت زمين (PGA)، روشي مطلوب و رايج در بين مهندسين طراح و آيين نامه هاي لرزه اي جهت همپايه سازي ركوردها مي باشد. در اين تحقيق، محتواي فركانسي زمين لرزه و فاصله تا گسل به عنوان پارامترهاي اساسي انتخاب شتاب نگاشت ها در نظر گرفته شده و پس از انتخاب ركوردهاي با محتواي فركانسي پايين در دو حالت دور و نزديك گسل به مقايسه نتايج حاصل شده از همپايه سازي آنها به روش PGA در خاك هاي مختلف پرداخته شده است.