چارچوب تحليلي و روش شناسي باززنده سازي مجموعه تاريخي مذهبي شيخ صفي - الدين اردبيلي

بافت هاي تاريخي شهرها دربردارنده ارزشهاي تاريخي فرهنگي بوده و ميراث گرانبهايي براي نسل هاي آتي به شمار مي آيد. گاهاً در - بافت هاي تاريخي شهرها شاهد مجموعه هاي تاريخي مذهبي هستيم كه نقش مؤثري در شكل گيري و توسعه بسياري از شهرهاي ايران - و ساير مناطق تحت نفوذ اسلام داشته اند. هسته اصلي اين مجموعه ها، تدفين يك فرد شاخص سياسي يا مذهبي بوده است. اين بناها در جنبه هاي گوناگون تاريخي، هنري، مذهبي و اجتماعي در معماري نقش اساسي داشته اند. تمركز و توجه به اين مجموعه ها مي تواند باعث ايجاد يا گسترش شهرها در اين محدوده ها يا تبديل آن به قطب گردشگري شود و در نهايت شاهد نمايش معماري شهر اسلامي خواهيم بود. بنابر آنچه بيان شد انگيزه اصلي از نگاشتن مقاله حاضر، بررسي تحليلي روش شناسي باززنده سازي مجموعه تاريخي مذهبي شيخ صفي الدين اردبيلي به عنوان يك مجموعه موفق است. زيرا مي توان از اين مؤلفه ها، به راهكارها و شيوه هاي مداخله در ساير مجموعه هاي تاريخي مذهبي نيز دست يافت. اين مقاله به دنبال آن است تا با رهيافتي كيفي، مؤلفه هاي مؤثر در باززنده سازي مجموعه شيخ صفي الدين اردبيلي شناسايي شوند و در قالب يك چارچوب تحليلي روش شناسي، ارائه گردد. الگوي مفهومي مقاله پيش رو بر اساس روش تحقيق تحليلي توصيفي و با تكيه بر مطالعات كتابخانه اي به دست آمده است و از راهبرد استدلال منطقي در فرآيند شكل گيري اين مقاله، بهره گرفته شده است. در پايان، نتايج بررسي ها بيانگر آن بود كه عوامل اصلي در باززنده سازي مجموعه مذكور، عوامل كالبدي فضايي، عملكردي، اقتصادي گردشگري، اجتماعي، فرهنگي تاريخي، سيما و منظر، حمل و نقل و مديريتي اجرايي بوده است. به گونه اي كه اين اقدامات ويژگي عرفاني و خلوت فضاي مجموعه را تحت الشعاع قرار ندادند.