تدوين ضوابط طراحي خانه بازنشستگان با رويكرد معماري ايراني اسلامي (دوره قاجار)

در ايران به طور معمول، سن 65 سالگي را شروع پيري در نظر مي گيرند. يافته هاي سرشماري نشان مي دهد هم اكنون 52 درصد كل جمعيت كشور را افراد بالاي 30 سال تشكيل مي دهند. بنابر اين، سالخوردگان و بازنشستگان قشر مهمي از جامعه را در بر مي گيرند و در صورت عدم توجه به آن ها، جامعه با مشكل بزرگي رو به رو خواهد شد. اين مقاله ضمن توجه به نيازها و شرايط جسمي و روحي بازنشستگان، چهره جديدي را براي خانه سالمندان ارائه مي كند كه ديگر فضاي خمود و مرگ آور را به ياد آن ها نخواهد انداخت، بلكه مكاني خواهد بود كه بازنشستگان با اختيار خود براي انجام فعاليت هاي دلخواه، به آن جا مراجعه كنند. با توجه به مشكلات معماري مدرن كه نيازهاي روحي افراد را به خوبي پاسخ نمي گويد، با هدف هويت بخشي به مكان بازنشستگان، رويكرد معماري ايراني اسلامي اتخاذ شده است. در نهايت اين پژوهش راهكارهايي را براي طراحي معمارانه خانه بازنشستگان بر مبناي معماري ايراني اسلامي مانند باغچه بندي هاي ايراني كه نماد پرديس و بهشت است، استفاده از سه اصل استمرار، سياليت و شفافيت هم چنين بازي با نور و آب، را ارائه خواهد كرد. روش تحقيق مبتني بر روش كتابخانه اي است و رويكرد توصيفي- تحليلي دارد. نتايج اين پژوهش كه با ارائه پرسش نامه اي از جامعه آماري مشتمل بر 100 نفر از بازنشستگان وزارت آموزش و پرورش (كه عموما در مدارس و شهرك هاي فرهنگيان) انجام شده، مويد آن است كه وجود مراكز فرهنگي۔ خدماتي مختص بازنشستگان و قشر سالمند با دوهدف بازگشت تجربه ديدگان به چرخه اقتصادي و هم چنين جلوگيري از انزوا و از دست رفتن عزت نفس آن ها به شدت احساس مي شود.