نقش پياده محوري در احيا بافت هاي تاريخي؛ نمونه موردي: تحليل ارزش هاي كالبدي و بصري گذر امامزاده يحيي جهت تبديل به محور پياده

احيا بافت هاي تاريخي بايد در كنار توجه به مباني انعطاف پذير منطقه گرايي صورت پذيرد در واقع بايد انسان هاي دوران معاصر با نيازهاي گسترده از بودن در چنين فضاهايي احساس رضايت داشته باشند. بافت تاريخي بايد پاسخگوي ارزشهاي مردم در چهارچوب فرهنگي و تجربه زيبا شناختي باشد. بافت تاريخي بهخاطر پتانسيل هاي خاص خود يك محيط خاطره انگيز ، نمادين ، ستايش شونده بوده و در حيطه تجربه زيبايي شناختي آگاهي و شناخت را از محيط اطراف را با ارزشهاي تاريخي آن كه مبتني بر اتفاقات و وقايع گذشته است پيوند مي دهد.ارتقاي جايگاه افراد پياده در فضاي شهري و حضور و مشاركت آنان در فعاليتهاي مدني، ضرورتي است كه در راستاي تقويت رابطه انسان با محيط شهري و مخصوصاً با بافتهاي تاريخي يادآور گذشتگان مورد توجه قرار ميگيرد؛ فشار بيش از حد وسايل موتوري بر بافتهاي مركزي و تاريخي شهرها در بافت امامزاده يحيي سبب انحطاط اقتصادي و تخريب كالبدي و بصري آنها شده و در نتيجه بازسازي و حفاظت آنها را به يكضرورت مبرم بدل كرده و بطور كلي در طول سه دهه اخير، بر اساس مجموعه اي از عوامل و ملاحظات مشكل آفرين شهري جنبش نويني در عرصه شهرسازي و جامعه شناسي شهري بوجود آمده،كه بطور عمده معطوف بهگسترش فضاهاي باز پياده و تجديد نظر در طراحي شبكه راهها و دسترسي بر اساس ساماندهي و تقويت حركت پياده در محور هاي تاريخي و آرام سازي و كنترل سواره مي باشد.