بافت فرسوده شهري، نحوه برخورد و روش هاي مداخله آن دردنيا

به دنبال رشد فزاينده شهرنشيني در دهه هاي اخير در ايران ، تامين مسكن به يكي از مهم ترين مسايل كشور تبديل شده است. در اين راستا، توليد انبوه مسكن، به عنوان الگويي با مزايايي نظير توجيهات فني، اقتصادي و زماني، مورد توجه جدي قرار گرفته و مجتمع هاي مسكوني را مي توان تجلي كالبدي ايده انبوه سازي مسكن در شهرها دانست. نكته اي كهدر بررسي روند ايجاد مجتمع هاي مسكوني در ايران مشاهده مي گردد اينست كه همواره از توجه به اصول و معيارهاي شهرسازي در برنامه ريزي و طراحي غالب مجتمع هاي مسكوني كاسته شده تحقيق حاضر پس از تبيين روند ايجادمجتمع هاي مسكوني در جهان و ايران ، به ابعاد و معيارهاي برنامه ريزي و طراحي مجتمع هاي مسكوني پرداخته استو همچنين در شرايطي كه نياز به مسكن روز به روز بيشتر مي شود استفاده از زمين جهت ساخت و ساز محدودتر ميشود، ايجاد مجتمع هاي مسكوني ضروري تر به نظر مي رسد .در فرايند اين بررسي، از نظرات ساكنان دو نمونه مورد مطالعه براي ارزيابي كمي و با كمك روش ارزيابي چند معيارياستفاده گرديده است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه در مجتمع مسكوني متعارف مطالعه شده، محيط مسكوني مطلوب تري نسبت به نمونه بلندمرتبه فراهم شده است. در فرايند امتيازدهي با كمك نظريات ساكنان، تراكم پايين ووجود فضاي باز و سبز و اثرات آن بر كيفيت هاي كالبدي فضايي محيط، باعث برتري امتياز كلي نمونه متعارف نسبت به -بلند مرتبه گرديده است. . لذا، شناخت و مطالعه ي اهميت مناطق قديمي و فرسوده ي شهري به عنوان نيرويي عظيم براي توسعه ي خانه سازي در بخش دروني شهر و بازيافتن اصالت و هويت از دست رفته ي شهر، كمك شاياني به اين امرمهم خواهد نمود. اين مساله، لزوم رعايت اصول و معيارهاي شهرسازي در برنامه ريزي و طراحي و ساخت مجتمع مسكوني با شناخت قاعده و قانون مندي هاي حاكم بر فضاي فرسوده و قديمي شهر اروميه را روشن مي نمايد.