بررسي امكان باز زنده سازي شاخص هاي بومي مسكن در مسكن معاصر ايران

خانه هاي سنتي همواره به دليل توجه به اقليم و فرهنگ داراي مطلوبيت براي ساكنين بوده اند. اما توسعه تكنولوژي و دستيابي بشر به انرژي هاي فسيلي موجب شد رعايت شاخص هاي بومي در ساخت و ساز مسكن به بوته فراموشي سپرده شود. با اين حال محدوديت منابع انرژي هاي فسيلي، ناهنجاري هاي اجتماعي، بي هويتي شهرها و افزايش بي رويه هزينه ها منجر به بروز مسائل و معضلات عديده اي از اواسط قرن بيستم و در نتيجه گرايش دوباره انسان به رعايت شاخص هاي بومي در ساخت و ساز شد كه بحث پايداري در معماري ثمره آن بود. از اين رو اين تحقيق سعي دارد به بررسي شاخص هاي بومي معماري ايران ( از ديدگاه دكتر داراب ديبا) به لحاظ امكان باززنده سازي آنها در بستر معاصر معماري مسكن، در ايران بپردازد. لذا ابتدا اين شاخص ها مشخص و تبيين گرديده و سپس طي نظر سنجي از يك جامعه آماري متخصص شامل اساتيد دانشكده هاي معماري و دانشجويان دكترا در رشته معماري در مورد نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهديد باززنده سازي هريك از اين شاخص ها در معماري مسكن معاصر، به تحليل و جمع بندي در مورد امكان عملياتي ساختن اين شاخص ها مي پردازد. سپس به اولويت بندي مشخصه هايي كه امكان احياء شدن دوباره آنها به منظور ارتقاء سطح كيفي مسكن در ايران وجود دارد، مي پردازد.