امكان سنجي تولد معماري آوانگارد با تكيه بر نقش آفريني مذهب در ايران اسلامي حال حاضر

The feasibility of avant-garde architecture emergence; emphasizing on religion role in Islamic Iran

"» آوانگارد " امروز كلمه اي پركاربرد در زمينۀ مباحث مربوط به هنر است. اما كاربرد اصلي هنر آوانگارد نه فقط به فراموشي سپرده كه در مواردي دچار قلب معني نيز شده است. در كشورهاي اسلامي به ويژه كشورهايي نظير ايران كه در آنها، نظام حكومتي هم يك نظام مذهبي است، جهت توسعۀ دانش هنري و مذهبي، گاه يكسان نيست و بهره گيري اين دو از هم، الگوي ثابتي ندارد. اين نوشته مي كوشد با بازتعريف معناي لغوي و ريشه هاي واژۀ آوانگارد، به شناخت هنر آوانگارد كمك كند و به دنبال آن، با وارد كردن نقش قدرت، امكان ظهور معماري آوانگارد را در جامعۀ فعلي و جمهوري اسلامي ايران بررسي كند. در اين بررسي كه از راه تحليل مفاهيم دخيل صورت مي گيرد، اثرگذاري عوامل قدرت، مذهب و هنرمند در توليد هنر آوانگارد مورد بازخواني قرار مي گيرد. در پايان از نمونه هاي معماري نامتعارف ساخته شده در ايران براي اثبات مدعاي فرضيۀ نوشته نيز بهره خواهيم گرفت. اين نوشته در جستجوي پاسخ اين پرسش است كه آيا در ايران اسلامي فعلي اساساً هنر پيشرو در معناي غربي آن و آنچه به هنر آوانگارد معروف است، امكان ظهور و بروز دارد؟ آنچه در طول وصول نتيجه روشن مي شود، چرايي پاسخ اين امكان سنجي و محدوديت هاي دستيابي به هنر آوانگارد است.

Although “avant-garde” can be identified as one of the key elements in the field of art history and theory, it has been primarily misused in unacceptable or even vice versa definitions. The religion and the arts produce various knowledge which are not in the same manner in Islamic countries and in particular in Iran, where legislation is based on religion, moreover the way these two sides can affect each other does not follow a certain pattern. Beside etymological study of the term “avant-garde” and by considering the rule of power, this study aims to investigate the avant-garde architecture’s possibility of advent in the Islamic Republic of Iran. Power, religion and the agency of artist will be considered in the production of avant-garde art in this research and finally, case studies of architecture will be studied. The prime purpose of this paper is to answer if avant-garde art has the potential basics to be applied in the context of Iran’s contemporary art? The answers will be focused on the feasibilities and boundaries facing this notion.