بررسي اثرات زيست محيطي توسعه فضايي شهر (مطالعه موردي شهر شوش)

روند رشد شهر نشيني در كشور ايران به تبع ساير كشورهاي در حال توسعه و در پي تحولات اقتصادي ،اجتماعي عميق دهه هاي گذشته ، طي سالهاي اخير شتاب تازهاي به خود گرفته و مشكلات عديده اي را پيشروي برنامه ريزان شهري قرار داده است. در اين روند، پيوسته از جمعيت روستايي كاسته و بر تعداد جمعيت شهرنشين كشور افزوده شده است. از مقايسه رشد جمعيت شهري با فضاي اشغالي آنها معلوم مي شود كه بهموازات رشد جمعيت، فضاهاي اطراف شهرها نيز اشغال شده و در بيشتر موارد مانند شهرهاي تهران، تبريز،اهواز و همچنين شهر شوش ميزان تصرف زمين از رشد جمعيت به شدت پيشي مي گيرد.لذا ضمن نابودي مساعدترين و حاصلخيزترين اراضي كشاورزي، موجب آسيب پذيري چرخهي حيات، ارگانيسم هاي گياهي وجانوري و نيز چشم اندازهاي طبيعي مي شود. بررسي هاي انجام شده نشان مي دهد كه با نزديك نمودناهداف حفظ محيط زيست با برنامه ريزي وطراحي ، علاوه برحفظ اراضي كشاورزي ، مي توان ميزان آسيب پذيري محيط را به حداقل رساند. تنظيم الگوي مصرف شهري، برقراري ضوابط اصولي در طراحي فضاي شهري، افزايش آگاهي اجتماعي از ابزارهاي مهم مديريت شهري در رعايت اصول زيست محيطي مي باشد.