معرفي منطقه گرايي در معماري و شناسايي رويكردهاي متفاوت وابسته به آن

پيشرفت علوم جهان ، علم و فن امروزي را واداشته تا در دنياي پهناور و ناشناخته ديروز براحتي گام بردارد . ديگر بعد مكان در اين جهان مصداقي ندارد و دانش در آن بعد زماني يافته است ، بايد مدام در جريان تجربيات تاره اي قرار داشت تا بتوان همراه با آخرين دستاوردهاي علمي- فني گام برداشت . امروزه آن جامعه اي پيش مي رود و سود مي برد كه از تجربيات گذشتگان استفاده كرده و اين تجربيات را در انطباق با نيازهاي خويش بكار گيرد و از آن به دانش هاي نو دست يابد . معماران تعيين كننده سلسله شرايطي اززندگي روزمره مردمان ميشوند كه با ابعادي گسترده بر روحيه آنان ، بر سليقه آنها بر حساسيت ها و الهام پذيري آنان ، بر تواناييتحرك اجتماعي آنها ، بر توان اقتصادي آنها و بالاخره بر فرهنگ آنها تاثير گذاري مي كنند . مردمان كه در بهترين شرايط فقط ميتوانند به نارسايي ها و كاستي ها و ناهنجاريهاي معماري فضاي سكونتي و معماري فضاي آموزشي و معماري فضاي كاري اي كه دراختيار دارند آگاه باشند ، در هر حال در تعيين شكل كالبدي و كاربردي معماري ناتوان اند . از اعمال هرگونه انديشه ي معمارانه اي درفضاي كالبدي زندگي خود محرومند ، مگر در مقياسي كوچك ، ناتواني مردمان در ابراز نظر و در تاثير گذاري بر فضاي كالبدي ، برمبناي فكري شان به معناي قطع رابطه است با گذشته و فرهنگ شان .در ادبيات معماري معاصر ، رويكردهاي مختلفي دربرگيرنده چالش رابطه فرهنگ و معماري اند . برخي از اين رويكردها عبارتند از :منطقه گرايي ، سنت گرايي و سنت گرايي جديد ، بومي گرايي و بومي گرايي جديد و..... از ميان اين رويكردها منطقه گرايي با تعريف به عاريه گرفتن شكل هاي سنتي جهت تامين اهداف كاركردي بستر مناسبي را جهت طرح بحث تعامل معماري و بستر فرهنگي بويژه با نگرش به معماري مدرن فراهم آورده است .