چالش هاي پيشروي شهرسازي ايراني - اسلامي

ايران يكي از ثروتمندترين كشورهاي دنياست كه علاوه بر داشتن نفت، سرمايه بزرگ علمي و انساني نيز دارد. ايران ازنظر جمعيت شناسي هفدهمين كشور دنيا و از نظر علمي جايگاه شانزدهم را دارد، اما تصوير توسعه در بخش شهرسازي و معماري شرايط دلپذير و قابل قبولي را نشان نمي دهد. اين مقاله در پي پرداختن به اين موضوع، و بررسي برخي ازجوانب مختلف و كليدي آن، چالش ها و موانع رودررو و راهبردهاي احتمالي براي برون رفت از شرايط موجود است.روش تحقيق در اين مقاله توصيفي تحليلي - است. در اين پژوهش، وهله اول تمامي منابع و اسناد اوليه و ثانويه مرتبطبا وضعيت شهرسازي گردآوري و مرور گرديد و سپس با استنتاج مهمترين متون، به بررسي و تحليل مطالب گردآوري شده هم سو با هدف مقاله پرداخته شده است. نتايج اين بررسي نشان ميدهد كه اصليترين موانع پيشروي شهرسازي ايراني اسلامي در - كشور به نظام برنامه ريزي آن برميگردد. تمركزگرايي، بخشي نگري، فقدان فرهنگ برنامه ريزي درسطوح مديريتي، فقدان بسترهاي قانوني، وابستگي به درآمدهاي نفتي، نقصان منابع داده و اطلاعات، ضعف برنامه ها وكمبود نيروي متخصص در نظام برنامه ريزي از جمله ويژگي هاي اين نظام برنامه ريزي بوده است. به علاوه، فقدان رويكرد حكمروايي خوب شهري و همچنين عدم درك و يا درك ضعيف از اهميت و ضرورت آن در برقراري نظام مطلوب مديريت و برنامه ريزي، اين كمبودها را تشديد كرده است.