توسعه شهرهاي مذهبي ايران،همگام با درك مفاهيم فرهنگ و سنت

يكي از مؤلفه هاي مهم و اساسي در توسعه هر كشور، فرهنگ است و انسان به عنوان موجودي فرهنگي، محور آن مي باشد و در ارتقاء سطح فرهنگ شهر و جامعه كوشا است. پيچيدگي هاي مسائل شهري در ايران و به خصوص در شهرهاي بزرگ، بومي نشدن دانش طراحي شهري با توجه به مؤلفه هاي فرهنگي، اجتماعي و عدم رشد و بلوغ، از جمله دلايل محدود ماندن آن است. اصول حاكم بر توسعه شهر در قالب علم معماري و شهرسازي نمود بارزترين و ملموس ترين جلوه فرهنگ و تمدن بشري به عنوان اولين هنر سازگار با مفاهيم هنري است و از طرف اديان و فرقه هاي مذهبي مورد استفاده قرار گرفته، استقبلا ايرانيان مسلمان از اين هنر موجب شده تا سالها بعنوان تنها هنر اسلامي به درج مفاهيم ديني و مذهبي اسلامي بپردازد. بطوريكه در ذهن اغلب مردم با شنيدن واژه هنر اسلامي، معماري اسلامي تداعي مي شود. در اين مقاله سعي شده به روش مطالعه در زمينه طراحي شهري و انطباق شهرهاي امروزي با گذشته و رابطه آن با فرهنگ و سنت استفاده شود. بنابراين با توجه به گسترش جغرافيايي و تنوع اقوام و سنن متفاوت كشور به معماري بومي و شهرسازي نياز است به شرايط اقليمي و خاص هر منطقه بپردازيم و ارزش هاي نهفته در تجارب گذشتگانمان را بيش از پيش نمايان سازيم.