باز آفريني اصول و معيارهاي معماري و شهرسازي ايراني و اسلامي با الگو برداري از معماري زنديه

شهر به عنوان بستري ريشه دار در رابطه با زندگي مردم جامعه نمايانگر انديشه هاي هر ملتي است و درواقع انسان امروزي را با پيشينه و ريشه هاي فرهنگي خويش آشنا مي سازد. افراد امروزه در اثر برخوردو متاثر از بي نظمي هاي معماري شهري و فشار رواني حاصل از آن دچار مشكلاتي مي شوند. در شهرهاي ايراني اسلامي فرم ظاهري هر شهر ناشي از محتوا و معنايي در باطن است كه ريشه در جهان بيني و فرهنگ و رسوم و طبيعت بومي آن منطقه داردو شامل ارزش هايي مثل هويت، امنيت، هماهنگي، تواضع، ارتباط با طبيعت،حرايم و معنويت مي باشد كه همه اين اصول و ارزش ها بايد با برنامه ريزي صحيح و مديريت درست در طراحي ها و شهرسازي ها مورد استفاده قرار گيرد.دوران زنديه كه از لحاظ تاريخي و معماري حايز اهميت است كه باعث بوجود آمدن بناهايي شده است كه در رقابت با معماري امروز (معاصر )هستند بناهايي كه تا به امروز ماندگار شده اند و باعث ايجاد خاطره در ذهن افراد و حس مكان شدند وهويت و داراي محتوا و معناي باطني هستند. .با توجه به اينكه اين بناها در زمان خود با توجه به گذشته و تاريخ و ارزش هاي يك فرهنگ بوجود آمده اند و داراي مولفه هايي هستند كه ريشه در فرهنگ و جهان بيني ما دارند و تبديل به سمبل ها و نمادهايي شده اند كه فرهنگ ورسوم و طبيعت بومي آن شهر را به خاطر مي آورند و داراي هويت و ارزش هستند .در اين مقاله سعي مي شود با بررسي و استخراج اين مولفه هاي ايراني و اسلامي و الگوبرداري از اين مولفه ها در معماري دوران زنديه به يك معماري با معيار ايراني و اسلامي دست يافت. روش تحقيق اين مقاله اسنادي و كتابخانه اي است. نتايج حاصل حاكي از اين است كه استفاده از مولفه هاي معماري زنديه مي تواند كمك در بوجود آوردن يك معماري ايراني و اسلامي كند.