چغندرقند تراريخته مقاوم به علف كش در توسعه پايدار كشاورزي

در مناطق كشت چغندرقند، انواع علف هاي هرز در طول دوره رشد و نمو گياه رشد مي كنند كه براي رشد چغندرقند بسييار مضرهستند و باعث كم شدن ميزان محصول و راندمان توليد قند آن مي شوند. غفلت از علف هاي هرز در ميزارع چغندرقند مي تواندباعث كاهش 42 درصد عملكرد شود. با استفاده از يك نوع علف كش عمومي كه همه علف هاي هرز را از بين ببرد ولي گياه زراعي مقاوم به آن نوع علف كش زنده بماند مي توان ضمن كاهش خسارت علف هاي هرز در مزرعيه باعث افزايش محصول و كاهش هزينه هاي سم و سمپاشي و افزايش درآمد كشاورز و كشت اقتصادي تر شد. براي اين منظور بايد گياهي توليد كرد كه از نظر ژنتيكي به يك علف كش عمومي مقاومت پيدا كند. توسعه كشت چغندرقند تراريخته مقاوم بيه علف كش سريع ترين رشد فناوري را در طول تاريخ زندگي بشر داشته است. تاكنون دو نوع چغندر تراريخته مقاوم به علف كش يكي مقاوم به گلايفوسيت يا رانداپ (Ready=RR Roundup) و ديگري مقاوم به گلوفوسينات يا لايبرتي (Liberty Link=LL) در سطح تجاري استفاده شده است. هر دو نوع چغندر تراريخته كارايي يكساني در زمان كاربرد علف كش مربوطه دارند و پس از سمپاشي بدون خسارت باقي مي مانند. اهميت چغندر تراريخته مقاوم به علف كش در توسعه پايدار شامل موارد زير است. كاهش تعداد دفعات سمپاشيي، آزادي عمل بيشتر زارع در تعيين زمان سمپاشي، كنترل و نابودي طيف وسيع علف هاي هرز شامل علف هاي هرز دائمي با يك نوع علف كش عدم نياز به خدمات مشاوره اي پيشرفته نداشتني اثر نامطلوب روي گياه زراعي تراريخته سميت كمتر علف كش هاي عمومي گلايفوسيت (رانداپ) و گلوفوسينات و تجزيه سريع تر در خاك در مقايسيه با علف كش هاي انتخابي محيط زيست دوستانه تر هستند هزينه كمتر كنترل علف هاي هرز به روش شيميايي در مزارع چغندرتراريخته نسبت به كاربرد علف كش هاي انتخابي در مزارع چغندر كلاسيك و در نتيجه سود بيشتر كشاورز عملكرد شكر يكسان و يا كمي بيشتر در چغندر تراريخته به واسطه كنترل موثرتر علف هاي هرز كاهي تردد ماشين آلات كشاورزي به علت دفعات كمتر سمپاشي و يا كشت بذر بدون شخم و يا شخم كمتر باعث كاهش گازهاي گلخانه اي مي شود در شكر فرآوري شده بيش از 99 درصد ساكارز خالص و فاقد مواد آلي ديگر است پروتئين ها نيز در ملاس و ضايعات خمير به علت دماي بالا در طي فرآوري تجزيه شده و از بين مي روند.