بررسي طراحي مجتمع فرهنگي هنري شهر تبريز با رويكرد معماري پايدار

يكي از معيارهاي ارزيابي كيفيت محيط هرشهر وجود فضاهاي شهري عمومي است. فضاهايي كه شهروندان در آن بتوانند با آسايش خاطر به تعامل و گفتگو بپردازند. لذا شناخت ويژگي هاي يك مجتمع فرهنگي مبتني براصول معماري و نيز تمايلات مخاطب حائز اهميت مي باشد و ايجاد يك ساختار پر نشاط فرهنگي در ارتباط نزديك با مردم بگونه اي كه انرژي و شادابي ايجاد كند، مي تواند درجهت پركردن خلاء ناشي ازكمبود فضاهاي فرهنگي و اجنماعي موثر باشد. براي رسيدن به اين مهم ، از دو ديدگاه اصلي، تحليل و بررسي مقوله هاي فرهنگ و هنر از ديدگاه صاحب نظران و جايگاه آن در روابط اجتماعي و از طرفي بررسي و شناخت فضاي شهري فرهنگي از ديدگاه معماري پايدار و نقش و جايگاه آن ها درجريان زندگي روزمره شهري، مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا نگارنده تلاش دارد تا از طريق مطالعه و بررسي آراء نظريه پردازان عرصه معماري و هنر ، شاخص هاي فضا و مكان شهري بهينه را كشف نمايند و از طريق پاسخ به نيازهاي مخاطبان در شهر امروز، عرصه اي پويا و منعطف را براي گسترش روابط اجتماعي شهروندان مهيا سازد. مجتمع فرهنگي، مورد طراحي دراين پروژه شخصيت كاربردي است كه مي بايست جهت يافتن به شاخصه هاي فضايي، مكاني از ديدگاه معماري پايدار، زمينه ساز هويت يافتن، بستري پويا براي افزايش تعاملات اجتماعي و بالا بردن سطح آگاهي ها و مشاركت مردم گردد.. لذا وجود عرصه هاي عمومي در مقياس شهر درجهت گفتمان و پيوند اقشار مختلف جامعه در عصر حاضر امري ضروري و لازم بشمار مي رود. در اين تحقيق طراحي مجتمع فرهنگي هنري تبريز با توجه به ارزشهاي معماري پايدار در ايران است و هدف شناساندن ارزش اين معماري در گذشته سرزمين ايران نزد هنرمندان معمار و همچنين قدمي مثبت جهت پايداري بنا مي باشد.