تدوين واژه نامه اصطلاحات جغرافيايي "چند زبانه"

كشور ايران همانند گستردگي در قلمرو،ازلحاظ آب وهوا و محيط هاي جغرافيايي نيز متنوع و تقريبا كم نظير است .اين تنوع در زبان خصوصا در گويش و لهجه نيز ديده مي شود. اين تنوع زباني وگويش در واقع از لحاظ ريشه اي ،مشترك بوده و متعلق به گروه زبان ايراني است كه خود از خانواده بزرگتري بنام هند واروپايي انشعاب ميابد . امروزه زبان فارسي به عنوان يكي از انواع زبانهاي ايراني، تحت عنوان زبان رسمي كشور پذيرفته شده و بدان تكلم مي نماييم، ولي زبان ،گويش و لهجه هاي فراواني در سطح كشور رايج است كه پاسخگوي نيازهاي روزمره متكلمان آن مي باشد . برخي مانند تركي آذري عليرغم آميختگي بازبان فارسي،ازخانواده زباني ديگري مي باشد ومابقي زبانها وگويشها مانند كردي،بلوچي،گيلكي و.... ازگروه زبانهاي ايراني بشمار مي روند. زبان و گوشهاي رايج در كشور ،براي نام نگاري انواع پديده ها منجمله عوارض جغرافيايي، نام خاص خود را بكار مي برند .اطلاعات جغرافيايي نقشه هاي كه توسط عوامل گردآوري اطلاعات از مناطق گويشي مختلف كشور جمع آوري مي شوند ،در برخي موارد اندك تشابه و در مواردي نيز با نام فارسي آن كاملا متفاوت است . در هنگام گويا سازي نقشه ها به علت عدم آگاهي و تسلط عوامل گويا ساز بر گويش ها و لهجه ها ، واژه هاي هم معني عوارض جغرافيايي (در فارسي و گويش محلي ) را در كنار هم تكرار مي نمايند و يا در ترجمه و معادل سازي نوع عارضه به فارسي تشتت و ناهماهنگي ديده مي شود . از اين رو به منظور اجتناب از كاربرد نابجا و غلط نامهاي محلي عوارض جغرافيايي درنقشه ، اطلس و ساير منابع مكتوب تدوين فرهنگ اصطلاحات جغرافيايي چند زبانه (با تاكيد بر گويش و لهجه هاي ايراني) با همكاري كميته تخصصي يكسا ن سازي نام هاي جغرافيايي لازم و ضروري است.