مرگ انديشي عرفاني باباطاهر

مرگ انديشي، مقوله اي است كه تمامي ابناي بشر به نوعي با آن درگير هستند و هر كس بنا بر عقيده و مرام و مسلكي كه دارد آن را تحليل و تفسير مي كند. عرفا و تمام افرادي كه معتقد به رستاخيز و حيات مجدد هستند، تا حدود زيادي دغدغة چگونگي گذر از جهان فاني به باقي را كنار گذاشته اند و مرگ را نه به عنوان يك مسأله كه به چشم موضوعي نگاه مي كنند كه مرحله اي از حيات آدمي است تا او را به حيات جاودانه منتقل كند. اشعار باباطاهر نشان دهندة آن است كه براي اين عارف بزرگ نيز موضوع مرگ حل شده است و بجز نگراني هايي مبني بر چگونگي خواندن نامة اعمال و احتمال روسياهي دغدغة ديگري ندارد. بابا به خوبي مي داند كه انتهاي راه به مرگ ختم مي شود و بر اين اساس حيات خود را تنظيم كرده است. وي بي ارزش بودن دنيا و پايداري جهان آخرت را از مقولاتي مي داند كه اعتقاد به آن مي تواند تا حدود زيادي فرد را از نگراني هاي واهي مربوط به مرگ رهايي بخشد. بابا به شكلي هنرمندانه آخرين دارايي فرد را كفن مي داند و معتقد است هيچ كس بيشتر از اين را با خود به همراه نمي برد. در اين اثر با بررسي 33 دوبيتي، ديدگاه هاي بابا در مورد مرگ نشان داده شده است و اميدها و يأس هاي احتمالي وي در قالب اشعاري كه سروده است، مشخص شده است. نتيجة كار اين بوده است كه بابا در عين حالي كه نگران مردن نيست در قيد چگونگي برخورد با خود در جهان آخرت است.