بررسي زهد در دوبيتي هاي باباطاهر همداني

يكي از اصطلاحات مشترك بين شريعت و طريقت، اصطلاح زهد است كه به معني رويگرداني و اعراض از دنيا به قصد پرداختن به آخرت و دل بستن به معبود و مقصود نهايي مي باشد. سخن گقتن از زهد، سنّتي ديرپا در ادب پارسي به ويژه در شعر تعليمي و عرفاني است. يكي از شاعراني كه در شعرش به زهد تمايل نشان داده و در باب عناصر آن سخن گفته، باباطاهر همداني است. با توجه به اين كه رگه هايي از عرفان در شعر باباطاهر قابل رديابي است، در اين پژوهش بر آن شديم تا ميزان توجه اين شاعر به مقولة زهد را مورد كنكاش قرار دهيم. در پايان، اين نتيجه حاصل شد كه نكوهش دنيا و بيان بيوفايي و بي اعتباريش و توجه داشتن به آخرت و مرگ، از مهمترين عناصر تشكيل دهندة زهد در دوبيتي هاي اين شاعر همداني است.