انديشة وحدت وجود از ديدگاه ابن عربي و باباطاهر

طاهر عريان همداني، معروف به باباطاهر از عرفاي بزرگ اواخر قرن پنجم و اوايل قرن ششم هجري است. شهرت باباطاهر به جهت دوبيتي هاي دلكش و شيواي اوست. وحدت وجود، به معناي اينكه خداوند موصوف به وجود است و هيچ يك از كاينات به وجود توصيف نمي شوند، در ديوان باباطاهر بسيار مجال ظهور يافته است. باباطاهر عريان، ملبس به حرير توحيد و وحدت وجودي است و اين توحيد در سراسر اشعار وي با شور و حال تمام آشكار و نمايان است. هر چند پيش از ابن عربي انديشمندان و نام آوراني همچون باباطاهر در آثار خود از توحيد و وحدت وجود سخن گفته اند؛ اما ابن عربي سرآمد عارفان در عرفان نظري و كسي است كه نظرية وحدت وجود براي نخستين بار به صورت يك انديشه نظام مند شكل گرفت؛ از اينرو وي را واضع حقيقي اصول وحدت وجود و بنيانگذار اين مكتب مي دانند. هدف از نگارش اين پژوهش، بررسي انديشه وحدت وجود از ديدگاه باباطاهر همداني و ابن عربي است.