زمينه هاي عرفان عملي درترانه هاي باباطاهر

بي هيچ شكي، يكي از تاب ناكترين جلوه هاي ادبيّات فارسي، از گذشته تا روزگار ما، تاملات و مفاهيم بلند عرفاني است. اين مهم از باباطاهر در ادبيّات ايران راه گشود و با سنايي، عطار، مولانا و حافظ، و تا سهراب سپهري ادامه يافت و شعر و نثر پارسي را جاني اهورايي بخشيد. بي ترديد نفش باباطاهر در اين ميان بسيار شايستة تقدير است، چرا كه او با بياني بسيار ساده و شيرين، بلندترين آموزه هاي عرفاني را در ترانه هاي خود براي فارسي زبانان جاودانه كرد. در مقالة پيش رو با رويكردي تحليلي توصيفي، به بيان برخي از ويژگي هاي عرفان عملي در شعر بابا پرداخته ايم. بابا در دو حوزة مقامات و احوالات در چارچوب عرفان عملي به بيان دقيق ترين تاملات در اين حوزه پرداخته، كه در اين مجال ما به مهم ترين آنها پرداخته و به اختصار پيرامون آنها سخن گفته ايم.