تجلي زندگي و مرگ در اشعار باباطاهر همداني

زاده شدن، نقطة آغازين حضور انسان بر روي زمين و مرگ نقطة پاياني آن است. فاصلة اين دو نقطه چه كوتاه و چه بلند زندگي نام دارد. اهميت اين دو، مخصوصاً پديدة مرگ به قدري است كه همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته است و شاعران و نويسندگان را نيز در اين ميان، سهمي است عمده و به سزا. برخي با ديدي مثبت و برخي با نگاهي منفي به آن نگريسته اند و برخي هم راه ميانه و تعادل را برگزيده اند. باباطاهر همداني، شاعر و عارف دوبيتي سرا نيز از اين قاعده مستثني نيست. در اين پژوهش كه به شيوة تحليلي-توصيفي و با داده هاي كتابخانه اي صورت پذيرفته است، پس از بيان ديدگاه چند تن از شعراي فارسي زبان در مبحث زندگي و مرگ، به بررسي نظر اين شاعر پرداخته و نشان داده شده است، كه زبان ساده و بي پيراية شعر باباطاهر به همراه مسلك عارفانة وي، گرچه عشق و اميد به زندگي را بيان داشته، اما بي اعتباري دنيا و ياد و فكر آخرت و مرگي كه نتيجه اش وصال محبوب و معشوق ازلي است، در سروده هايش از جلوه اي بارزتر برخوردار است.