باباطاهر، باباي شعر عارفانة فارسي

در اين پژوهش به بررسي برخي از ابعاد عرفاني شخصيّت باباطاهر پرداختيم كه دوبيتي هاي آبدارش طعم گس نفس هاي حق را مي دهد، كه برجسته ترين دوبيتي هاي تاريخ ادبيّات ايران به شمار مي آيد. در بخش عرفاني باباطاهر، درمي يابيم كه در كلمات قصار باباطاهر نيز جملاتي در مورد توحيد وجود دارد كه وحدت وجودي بودن تفكر او را آشكار مي سازد و در بخش عشق و معشوق باباطاهر پي مي بريم كه وي به شيوه اي بسيار بديع و عاشقانه، وحدت شهود و وحدت وجود را در هم آميخته كه به نوعي ديدار و جهان بيني متصل است. وي عاشقي است كه از مرز وصول و هجران گذشته و جز عشق و معشوق به چيزي نمي نگرد. مشرب باباطاهر نيز گوياي آن است كه باباطاهر عريان، ملبس به حرير توحيد و انديشة وحدت وجودي است. و اين انديشه و جهان بيني عرفاني او، با شور وحال تمام، آشكار و نمايان است، اما رنگ و بوي حرير وحدت وجودي او، با فلسفه فكري ساير هم مشربانش يك تفاوت اساسي دارد، اين تفاوت را در سرگشتگي و حيراني و در به دري و سر انجام دنيايي غمگين و پر احساس و رنگ، و تو در توي دروني او مي توانيم پيدا كنيم و از مرگ انديشي وي نيز مي توانيم پي ببريم كه انساني چنين در آمده است و كمتر توانسته است خود را « تكيه كلام » شريف و والا، درنگ در موضوع مرگ وختام كار آدمي برايش به صورت از اين موضوع دور كند. در سخنان باباطاهر به شفافيّت تمام مشاهده مي شود كه وي از تمام تعلقات دنيوي خارج بود ودر پي انسان شدن به معناي كامل بود. عارف بودن و انسان بودن اين باباي دلسوخته در بسياري از آثارش به روشني قابل وضوح است.