نقش كوه الوند در بالندگي و شكوفايي شخصيّت عرفاني باباطاهر

كوه الوند هم از منظر روايي و هم از منظر مشايخ تصوّف و پيران همدان از ديرباز جايگاه ممتاز و منحصر به فردي داشته است. اين جايگاه بيشتر به دليل معنويت حاكم بر اين كوه، غارها و چشمه هاي آن و هم به دليل فضاي بكر طبيعي آن بوده است. باباطاهر عريان همداني مدت مديدي از عمر خويش را در اين كوه سپري كرده و در غارهاي آن به رياضت و مجاهده مي پرداخته است. معنويت حاكم بر اين كوه و همچنين چشمة جاري آن كه در لسان امام صادق (ع) از آن تعبير به چشمة بهشت شده است و بي گمان باباطاهر از آن نوشيده است، بي شك در شكل گيري شخصيّت عرفاني باباطاهر در دوران جواني و ميان سالي موثر و مفيد فايده بوده است. بابا به پيروي از انبياي عظام الاهي دور از هياهو و غوغاي شهر و كدورتهاي ناشي از اختلاط با خلق در دل كوه الوند به عبادت و ذكر مي پرداخته است. وي پس از وصول به مكاشفات ربّاني و الهامات غيبي در دوران ميان سالي با كوله باري از عشق و معرفت به شهر همدان بازگشته و تا دوران پيري و كهنسالي و وفات در آن شهر به سر برده است. اين پژوهش به تبيين نقش كوه الوند در بالندگي و شكوفايي شخصيّت عرفاني باباطاهر با تكيه بر دوبيتي ها و كلمات قصار باباطاهر پرداخته و نقش ملزومات طبيعي و ماوراء طبيعي كوه الوند در تكميل شخصيّت عرفاني باباطاهر را باز مي نماياند.