غم و نمود آن در ترانه هاي باباطاهرهمداني

غم يكي از بُن مايه هاي اصلي عرفان و ادبيّات عرفاني است كه به صورتهاي مختلف در آثار ادبا و عرفا نمود يافته است. گاهي به شكل شكوه از يار و بيوفايي او و گاهي گله از غدر و مكر روزگار و دهر و گاهي به شكل غم حاصل از درد فراق و هجران. عارفان و اديبان بسياري در آثار خود غم را به كار برده اند. باباطاهر در زمرة نخستين گويندگاني است كه غم در دوبيتي هاي او بسامد بالايي دارد. غم او غمي است عارفانه و عاشقانه كه منبعث از ترك دنيا و مافي هاست. غم باباطاهر غمي است پسنديده نه مذموم. نويسندگان اين سطور در اين پژوهش غم و اشكال آنرا در دوبيتي هاي باباطاهر، بررسي و تحليل نموده اند و به اين نتيجه رسيده اند كه باباطاهر عليرغم آن كه دلسوخته از غم عشق است ولي باز هم خواهان ماندگاري اين عشق در وجود خود است و در پي رهايي از آن نيست. او اين غم را ترحيب مي نمايد و قدومش را مبارك مي شمرد. اگر باباطاهر در ابياتي، از غم دنيا نيز سخن گفته است اين غم و گلايه، نه از محبت دنيا و توجه به نعمت هاي آن است، بلكه ناشي از بي مهري و ناسازگاري دنيا در افكندن حجب فراق و حرمان بين او معشوق است.