ديدار باباطاهر و حافظ به روايت مثنويِ راز گُل

راز گل، مثنوياي است عرفاني كه به تقليد و سبك و سياق مثنوي مولوي در قرن دهم هجري( 920 ق) سروده شده است. اين مثنوي كه شاعري گمنام با نام محمد صحيحي آن را به نظم كشيده، متضمّن داستان هايي عرفاني است كه قهرمان يكي دو داستانِ آن باباطاهر عريان است. در اين داستان هاي تخيّلي كه بين حافظ شيرازي و باباطاهر همداني رخ مي دهد، باباطاهر در درجه اي بسيار بالاتر از حافظ قرار مي گيرد كه سرانجام حافظ مريد و مفتون باباطاهر مي شود. ارزش اين داستان بيشتر از لحاظِ انتخابِ باباطاهر به عنوان شخصيّت اصلي اين داستان هاست. از رهگذر اين داستان مي توان به جايگاه والاي باباطاهر در بين مردمان روزگار قرن دهم پي برد. در اين تحقيق ضمن معرفي اجمالي مثنوي راز گل، بخش هايي از اين كتاب كه مرتبط با باباطاهر همداني است، از روي تك نسخه اي كه از مثنوي راز گل در كتابخانة مجلس نگهداري مي شود، تصحيح شده است.