كارايي تكنيك هاي GIS,RS در مديريت مناطق بياباني( مطالعه موردي: شناسايي ماسه زارها )

رسوبات بادي حدود 6 درصد از سطح خشكي هاي كره زمين و 20 درصد مناطق خشك دنيا را در بر مي گيرد با توجه به شرايط خشك و فراخشك كشور ما و غلبه فرساي ش بادي، سطوح مربوط به انباشنت هاي بادي (ماسه زارها) قابل توجه بوده و نيازمند مديريت خاص است. ضرورت صرفه جويي در وقت و هزينه عمليات تتبيت شن اقتضاء مي كند تا بخشهاي فعال ماسه زارهاي مناطق بياباني شناسايي و از بخشهاي غير فعال تفكيك شود . در اين بررسي سعي شده است تا از طريق تعيين شكل ناهمواريهاي ماسه اي و ديگر ويژگيها، ماسه زارهاي فعال و غيرفعال از يكديگر تفكيك گردد .. به اين منظور پس از بررسي و تفسير تصاوير ماهواره اي با بهره گيري ازتكنيكهاي GIS,RS و نيز تفسير عكسهاي هوايي با مقياس 1/40000 به كمك دستگاه اسكرين اسكوپ طي بازديدهاي ميداني به عمل آمده از ناهمواريهاي ماسه اي استان خراسان بزرگ، نسبت به ثبت و تكميل فرمهاي اطلاعاتي مربوط به خصوصيات مورفولوژيك ماسه زارها اقدام و ضمن برداشت نقاط كنترلي شاخص توسط GPS نقشه مربوطه بصورتPoint map ترسيم گرديد. مطالعات حاضر نشان داد كه با عنايت به محدوديت ديد افقي بويژه در شرايط ناهموار و صعب العبور ماسه زارها و عدم امكان تشخيص دقيق اشكال آنها ، امكانات دورسنجي و تكنيكهاي موجود به راحتي اين مهم را امكانپذير مي سازد به طوري كه نتايج نشان داد با استفاده از تكنيكهاي پيش گفته سطح ماسه زارهاي استان با دقتي بالا برآورد گرديده (معادل 895127/89 هكتار) و اشكال مختلف آنها مشتمل بر 19 شكل منفرد و تركيبي شناسايي گردد.