بين المللي شدن آموزش عالي ايران

بين المللي شدن يكي از نيازهاي ضروري آموزش عالي است. دانشگاه ها يكي از مهم ترين اجزاي نهاد آموزش كشورها، از مهم ترين عوامل شكل دهي جهان آينده تلقي مي شوند. بين المللي شدن آموزش عالي، فرايندي است كه به عنوان راهكار و پاسخ منطقي براي چالش هاي برآمده از جهاني شدن توسط صاحب نظران آموزش عالي و به دنبال آن دانشگاه هاي پيشرو در جهان مورد توجه قرار گرفته است. بين المللي شدن، شناسه جهاني شدن نيست، بلكه هم يك محصول و هم يك عامل در جهاني شدن است. در حوزه آموزش عالي با تمايز بين جهاني شدن و بين المللي شدن مي توان گفت كه جهاني شدن به عنوان يك روند خواه عمدي، خواه طبيعي شناخته مي شود كه راه خود را مي رود و بين المللي شدن به عنوان يك كنش انتخابي تلقي مي شود كه چالش هاي جهاني شدن را به فرصت تبديل مي كند. در اين مقاله در ابتدا به بيان، تفاوت هاي بين جهاني شدن و بين المللي شدن آموزش عالي پرداخته مي شود؛ سپس بين المللي شدن آموزش عالي را معرفي كرده، و انواع رويكردهاي آموزش عالي را مورد بررسي قرار مي دهيم. همچنين در ادامه اهداف و پيش نيازهاي بين المللي شدن آموزش عالي را به همراه دلائل و فوائد، فرصت ها و چالش هاي آن را مورد بحث قرار مي دهيم و بالاخره راهكارهاي بين المللي شدن آموزش عالي بيان مي شود. داده ها با روش استادي و جستجو در پايگاهها و منابع اطلاعات علمي اينترنتي گردآوري شده است. بين المللي شدن باعث تشديد رقابت هاي دانشگاهي و ارتقاي استاندارهاي كيفيت آموزشي مي شود، و آنچه در نظام آموزش عالي كشورمان بايد مورد اهتمام جدي قرار گيرد، تدوين برنامه هاي راهبردي براي بين المللي كردن دانشگاه ها است تا تلاش هاي پراكنده اي كه در همين راستا در حال جريان است به صورت منسجم و هدف دار دنبال شود و جايگاه آموزش عالي كشورمان در عرصه هاي رقابتي بين المللي ارتقا يابد. حركت به سمت بين المللي شدن آموزش عالي با فراهم سازي زمينه ي ارتقاي فهم چشم اندازهاي جهاني و كسب صلاحيت شهروند جهاني، مي تواند پاسخ مطلوبي به الزامات دنياي امروز باشد.