كليدواژه :
ترويج پايدار , پايداري , كشاورزي , خدمات مشاوره اي
چكيده فارسي :
در مفهوم عام پايداري، يك سيستم كشاورزي زماني پايدار است كه نهاده هاي مورد نياز موجود و در دسترش باشند واين اجزاء در فضايي كه كشاورزي به آن وابسته است بدون آسيب باقي بماند، و سيستم با حداقل دخالت عوامل بيروني و سازگاري با اين عوامل حفظ شود. اگر هدف غايي تحقيق علمي دستيابي به تاثير واقعي در بهره برداري از منابع در راستاي توسعه پايدار كشاورزي و روستايي است، نياز به شناخت و سازگارسازي روش هاي جديد اشاعه اطلاعات دارد. امروزه نظام هاي ترويجي دولتي و خصوصي با هر رهيافتي در صدد معرفي چنين تكنولوژي هايي باشند، گريزي جز در نظر گرفتن تعاملات و اين تكنولوژي ها با اصول توسعه پايدار كشاورزي ندارند و مي بايست راهكارهايي جهت فايق آمدن بر اين چالش ها بكارگيرند. چالشي كه خدمات ترويج و تحقيق در كشورهاي درحال توسعه با آن مواجه مي باشند كمك به كشاورزان درافزايش بهره وري با توجه به حفظ پتانسيل محصول و پايداري منابع طبيعي مي باشد كه متاسفانه پروژه ها يا برنامه هاي مرسوم اشاعه دانش در اين زمينه، موفقيت كمي كسب كرد هاند. از اي نرو گرايش اين كشورها به رهيافت هاي پايدار ترويج و مشاوره اي مشاركتي امري اجتناب ناپذير مي نمايد. با توجه به اين مهم در حال حاضر نگراني موجود، پايداري نظام هاي ترويج است. بخشي از اين نگراني به واسطه نا اميدي از پايداري حمايت و بودجه هاي دولتي خدمات ترويج و عملكرد آن در سطح ملي و بخش ديگر نگراني بواسطه هزينه بر بودن خدمات ترويجي مي باشد. بنابراين چالش پيش روي ما دوگانه است: يكي ارتقاء توسعه كشاورزي پايدار و ديگري توسعه سيستم هاي پايدار ترويجي. امروزه اگر ترويج از نگراني در ارتباط با توليد به سمت نگراني پايداري نظام هاي زراعي تغيير نگرش مي دهد، نياز به تغير در اهداف و عملكرد آن وجود دارد. در اين راستا اهم تغييرات مورد نياز در زمينه، رهيافت ها و روش هاي ترويجي، ساختارهاي سازماني، محتواي مشاوره اي ترويج، رهيافت هايي جهت هدف گذاري برنامه ها، آموزش كاركنان ترويج، نگرشهاي مرتبط با دانش و روش هاي كشاورزان مطرح مي باشند. بر اساس آنچه ذكر شد، اگر پايداري در اولويت باشد، بيشتر تصميمات در ارتباط با استفاده از منابع و زمين نه تنها در سطح فرد بلكه در سطح جامعه مطرح مي شود كه تغييرات جمعي وبالطبع راهكارهاي متفاوتي مي طلبد. در موقعي تهاي مختلف، فعالان ترويج در يافته اند كه پايداري ترويج نيازمند به تغيير تفكر موجود ترويج مي باشد. كار گروهي، ترويج كشاورز به كشاورز، همكاري با سازمان هاي غير دولتي و تمركز زدايي براي اثربخشي بيشتر كاركنان در فعاليت هاي مزرعه محور و در نهايت تعيين شاخص هايي جهت سنجش ميزان موفقيت و تاثير اين اقدامات در پايداري ترويج و در نتيجه پايداري كشاورزي مورد نياز مي باشند. در مقاله حاضر نه بعنوان يك تفكر جديد بلكه الزامي جهت تحول فكري و تغيير حقيقي در فعالي تهاي ترويجي و درنهايت دستيابي به پايداري ترويج كشاورزي بحث شده است.
چكيده لاتين :
In a general concept, an agriculture system is sustainable when it’s needed inputs
be available, accessible and sustainable in environment to which, agriculture is
dependent and the system shall be continuous with minimum intervention of external
factors and adaptable with internal factors. If the final goal of academic researches
could reach to real effectiveness on use of resources for sustainable agricultural and
rural development, then this need to recognize and adapt to new methods of diffusion
of information. Today, if public and private extension systems are to attempt to
identify such technologies, then consideration of the contract techniques with
principles of sustainable development is unavoidable supported by strategies to cope
with the challenges. The main challenges faced by extension and research services in
developing countries, are to encourage farmers to increase their farm productivity and
sustainability of natural resource. Unfortunately, ongoing projects or programs have
not adequately been successful in their output and especially in diffusion of related
information. Hence, further involvement of the countries into participatory sustainable
extension and advisory approach is highly crucial in agriculture sector. This challenge
focuses on sustainability of extension systems. Part of this worry, is because of
disappointment to sustainability of public support from extension system and also due
to high expense of extension services. Therefore, the challenge we face has dual
dimensions: i) promoting sustainable agricultural development and, ii) improving
sustainable extension system. If extension is to move successfully from a concern with
production to a concern with the sustainability of farming systems, it will need to
change the way it is perceived, organized and practiced. In particular, recent project
experience suggests that changes may be needed in: extension methods and
approaches, organizational structures, content of extension advice, approaches to
program targeting, training of extension workers, attitudes towards farmers' existing
knowledge and practices. Above all, where sustainability becomes a priority, more
decisions about land and resource use must be made not just by individual farmers, but
at community level that needs to group change and naturally different strategies. In
different situations, extensionists had found that sustainability of extension need to
change in existing thinking of extension. Group working, farmer to farmer extension,
collaboration with NGOs and decentralization for effectiveness of change elements in
field-oriented activities and finally, determination of indicators for assessment of
impacts of these activities on sustainability of extension as well as agriculture are
needed. This article, not only discusses on new thinking, but also elaborates the
necessity for mutation and real changes in extension activities toward reaching
sustainability of agricultural extension.
