بررسي تحولات مديريت روستايي در ايران پس از انقلاب اسلامي با رويكرد توسعه پايدار (مفاهيم و نظريات)

در ارتباط با انجام صحيح كارهاي جمعي، هماهنگي ميان بخش هاي مختلف مطرح مي گردد و تأمين اين تعادل و هماهنگي بر عهده مديريت است. مديريت مهم ترين عامل حيات، رشد و بالندگي يا مرگ يك جامعه است و روند حركت از وضع موجود به سوي وضع مطلوب را كنترل م يكند. روستا يك واحد جغرافيايي است كه درآن پديده هاي اجتماعي و طبيعي به طور چشمگيري درهم آميخته و اين آميختگي از ويژگي هاي مهم روستا و تميز آن از شهر مي باشد. در واقع مديريت روستايي فرآيند سازماندهي و هدايت جامعه و محيط روستايي از طريق شكل دادن به سازمان ها و نهادهاست. مديريت روستايي و چگونگي آن در ايران چند قرن سابقه دارد، بررسى اين سابقه از يك سو حاوى نكات قابل توجه در روش هاى اداره روستاهاست و از سوى ديگر متأثر از تجربيات گذشته است. يكى از نكات بارز روند مديريت روستايى ايران رويكرد چندگانه اى است كه از آن ميان مى توان به رويكردهاى دو مقطع زمانى تا قبل از انقلاب اسلامى و پس از انقلاب اسلامى اشاره كرد. توسعه روستايي پايدار مستلزم وجود مديريت روستايي نهادمند و كارآمد با ويژگي هايي مانند منابع سازماني پايدار، مشاركت اجتماعي و اقتصادي است . بررسي تحولات مديريت روستايي در ايران نشان مي دهد كه پس از اصلاحات ارضي در دهه 1340 تا اواخر دهه 1370 نهادينگي و پايداري در مديريت وجود نداشته و سياست هاي مديريت روستايي متغيير بوده است. سؤال مطرح در اين پژوهش اين است كه آيا دولت در مديريت روستايي مي تواند بدون مشاركت مردم و نهادهاي عمومي بازيگردان رويكردهاي توسعه پايدار باشد؟ روش تحقيق در اين مقاله به صورت كتابخانه اي و به شيوه توصيفي و تحليلي است.