زنان در عرصه مديريت روستايي ايران؛ فرصتها و تهديدها

روستا به عنوان كوچك ترين واحد سياسي در تقسيمات كشوري، الگوي مديريتي خاصي را در دورانهاي قبل و بعد از انقلاب اسلامي تجربه كرده است. در اين ميان، حضور زنان روستايي در ايران با فراز و نشيبهاي فراواني همراه بوده است. بعد از انقلاب اسلامي ايران، فكر و روح و حيات معنوي زنان احيا شد و زنان در عرصههاي اجتماعي حضوري توأم با تفكر و تدبر پيدا كردند و مانند مردان فكر و روحشان در راستاي پيشرفت و توسعه كشور قرار گرفته است. هم اكنون در ميان 24000 نفر دهيار كه در كل كشور وجود دارد، قريب به 750 نفر از آنها را زنان دهيار تشكيل ميدهد. اطلاعات اين مقاله، به صورت كتابخانهاي از اسناد، مجلات و كتب مربوطه و نيز از طريق مصاحبه با چند دهيار زن گردآوري شده است. فعاليت زنان در عرصه مديريت روستايي با خود، مسائل زيادي را به همراه داشته است. از مهمترين فرصتهايي كه با حضور زنان در عرصه مديريت روستايي كشورمان ايجاد ميشود، كمك به خودباوري زنان و دختران روستايي، جلب مشاركت زنان و دختران روستايي، مسئوليت پذيري بيشتر زنان نسبت به مردان، صداقت بيشتر و دوري از مسائل حاشيهاي، توجه بيشتر به مسائل فرهنگي و اجتماعي و توجه بيشتر به محيط زيست و توسعه پايدار است. همچنين مشكلات رفت و آمدي، مشكل ارتباط گيري با مسئولين، عدم حمايت شورا و مسئولين و مشكلاتي براي اعضاي خانواده دهيار زن نيز به عنوان برخي از تهديدها ذكر شده است. براي تواناسازي زنان جهت حضور در عرصه مديريت روستايي، مهارتهاي لازم شامل مهارتهاي انساني، ادراكي و فني است.