تاثير تبلور تفريقي و اختلاط ماگمايي در تكوين گرانوديوريت هاي ده بالا، جنوب غرب بويين زهرا

توده نفوذي ده بالا بخشي از سنگهاي ائوسن بالايي ايران مركزي محسوب ميشود. اين توده از لحاظ تركيب سنگ شناسي عمدتا از گرانوديوريت تشكيل شده است. روندهاي خطي در نمودارهاي هاركر و كاهش اكسيدهاي اصلي با افزايش SiO2 و همين طور كاهش بعضي عناصر فرعي Sr و V نشان ميدهد تبلور تفريقي نقش مهمي در تكامل ماگمايي اين توده ايفا نموده است. كاهش محتواي Sr ،CaO ،Al2O3 ،MgO ،FeOt و Eu/Eu* در برابر افزايش SiO2 نشان از تبلور تفريقي پلاژيوكلاز و فلدسپارپتاسيم در طي تحول ماگما دارد. روندهاي موازي در الگوي عناصر نادر خاكي نمونههاي مختلف حاكي از تشابه فرآيندهاي ماگمايي در حين تشكيل آنهاست. الگوي REE با تفريق شدگي متوسط (10.7 - 7.13 =n ( La/Yb )) و الگوي نسبتا مسطح در (1.38 - 1.19 = n(Gd/Yb))همراه با آنومالي منفي Eu بيانگر اهميت نقش تفريق آمفيبول و پلاژيوكلاز در فرآيند تكامل گرانوديوريتها است. حضور انكلاوهاي ميكروگرانولار مافيك MMES در گرانوديوريتها به همراه بافتهاي عدم تعادل در بلورهاي پلاژيوكلاز و همچنين انتقال بلورهاي پلاژيوكلاز در مرز مشترك بين گرانوديوريتها و انكلاوها گواه فرايند اختلاط ماگمايي در سرشت توده نفوذي مورد نظر است.